31/12/09

Resume gráfico do 2009

Para que tentar resumir todo un ano con palabras... habería que falar das melloras dos tempos na Vig-Bay, das comilonas, da Maratón, das festas, das andainas, do presidente, da equipación, do Osedo Force One, das que non se atreven a correr, das viaxes "culturais", dos "gin-tonics", de Chubasqueiros fóra, de "michu-michu"... En fin, que sería un enorme esforzo. Vexámos unha pequena selección de fotos do 2009.

A gozar!!!

27/12/09

Para rematar o ano: unha san Silvestre

E para rematar o ano… unha san Silvestre: A V Carreira Popular Fin de Ano Mugardos-Ares-Mugardos.

Como a proba non é competitiva, os membros do club participantes decidimos que tan só íamos adestrar, correr amodiño, a un ritmo de 5 minutos ao quilómetro… pero hoxe non o acadamos posto que levábamos con nós a un membro dun prestixioso e ben equipado club atlético de Lugo., quen mesmo se atrevou a chegar tarde á carreira incorporándose á mesma cando xa levábamos os primeiros mil metros Tivemos que ir animándoo e facéndolle compaña porque non podía, non podía... Fixádevos nas fotos como ao chegar á meta o primeiro que fixo foi repoñer potasio comendo un plátano.

A proba foinos divertida, aínda non tanto como a de Berlín. O noso bo humor foise contaxiando pola estrada e polas persoas que nos miraban desde as berairrúas ou dende as vivendas.

Na meta entramos collidos das mans (non tivo éxito a proposta de collernos doutro lugar).

Un bo xeito de rematar o ano.

Outra crónica en Canario do Penedo.


21/12/09

Lugo Monumental baixo cero

Cando aínda o termómetro sinalaba datos en negativo, catro atletas do club e a lesionada Keniata de Montrove iniciamos a viaxe a Lugo para participa na Lugo Monumental, non sen antes comprobar que algún veciño tiñas as luces prendidas cando xa era de día e podían apagarse.

No automóbil os comentarios semellan os cánticos do nenos de san Ildefonso: un grao baixooooo cero, dous graos baixoooooo cero… así ata que en Guitiriz observamos con pavor menos seis grados. Que frío, que inmenso frío.

Mais como este ano, e baixo as
ordes do xeneral Sobrinoff, a organización foi perfecta, o frío semellaba ser menos: Fernando agardaba por nós na porta do seu garaxe, na súa oficina están os dorsais, O Triatleta probou o seu baño; tempo para tomar un café; despedímonos de Pili (canto frío pasou) o quecemento inicial no garaxe, logo polo sol de Lugo.

Aquí temos
que abrir a sección reivindicativa, señor Presidente. Como ben se pode observar na foto hai clubs que agasallan aos seus atletas con magnífico equipamento para evitar lesións ocasionadas polo frío (obsérvese a Fernando), pero tamén hai clubs nos que os atletas son auténticos sufridores que corren sentido os cores do club porque senón o único que sentirían sería o tremendo frío de Lugo. Señor presidente, póñase as pilas. A pesar disto, estamos contentos cos novos pantalóns, mesmo algún xa os estreou en Lugo.


Posteriormente cada quen foi ao seu caixón e desexámonos sorte.

Fernando e Sobrinoff fixeron a carreira conxuntamente, por algo son amigos desde hai moitos anos; o Furacán do Miño atopouse como nunca (por algo corría na casa); o Triatleta fixo un adestramento de calidade marcándose un ritmo de 4 minuto
s quilómetro; o Cronista foi a testar o estado de forma e mellorou a súa marca na carreira e na distancia. Todos rematamos contentos.

Na meta estábanos agardando Pili e Elena cos nosos polares. Nós non pasamos frío… e pero elas… moito pasaron. GRAZAS.


Tras a carreira que mellor que deixarnos atender por Fernando: non fomos tan maleducados de rexeitar a súa invitación de ducharnos na súa casa, onde, dona Mercedes, insistiu en que tomáramos leite quente con mel. Dest
e xeito conseguirán que todos os anos participemos na carreira. MOITAS GRAZAS Fernando e Mercedes.
















Unha vez lavadiños e acicalados, dirixímonos ao encontro cos resto do club, onde? Na rúa dos viños: alí estaban Pili, Elena,Teresa, Álvaro, Raquel, Isabel e o señor presidente, quen chegou á cidade da muralla no OSEDO FORCE ONE (novo vehículo presidencial) Tras os viños… a polo cocido en Terras do Miño: magnífico restaurante no río Rato nun contorno espectacularmente fermosos. Sobremesa abundante e licores estupendos. Temos que “vender” máis e mellor Lugo.

En total houbo 1114 participantes. Os tempos foron os seguintes:

Cronista 36,37.

Triatleta 40,10.

Furacan do Miño 42,35.

Fernando Ríos e Sobrinoff 49,17.


Outras atléticas crónicas en A Carreira dun Kan, e en Khenesfera. Crónica e foto no Progeso de Lugo. RESULTADOS.

19/12/09

Frío en Lugo?

Mañá corremos en Lugo, na VIII Carreira Solidaria Lugo Monumental. Seguro que alguén se queixa do frío. Pois mirade esta foto do venres en Odessa, tras dous días fríos de verdade.



Foto vía Fogonazos.

13/12/09

No XXIV Memorial Adolfo Ros. Volta á Ría



Nunha mañá fría, con pingas de auga antes da saída, participei na Media de Ferrol. Practicamente só (vin a Alberto cando chegaba á meta) posto que temos á nosa Keniata convalecente, ao Mestre en proceso de recuperación, ao Triatleta iniciando a temporada e ao resto gardando forzas para Lugo. A saída e a meta estaban en san Valetín, en Fene.

A idea da carreira era facer un adestramento longo (tres semanas sen facelo) e poder comparar o estado de forma con decembro do 2007. Hai dous anos rematara moi contento a proba porque pasara na distancia de 1.28 a 1.24 (aquel ano saíamos e chegábamos a Narón). Pero tras máis de catro mil quilómetros de rodaxe, tendo xa como mellor marca na media 1.22 (Vig-Bay de abril de 2009) agardaba poder baixar de 1.24. Xa sei que levo poucas series pero non poucos quilómetros e que non consigo enlazar máis de dúas semanas boas de adestramentos. Así que... saín gardando forzas no primeiro mil, dando dúas voltas por san Valentín (como na milla, lembras Chema?) collendo axiña o ritmo polas Pías e localizando a un grupo como referente.

Primeira sorpresa: quilómetro 5 en 17,3
0´´. Non pode ser. Ten que estar mal medido. Os atletas e as poucas atletas vanse estirando. Entramos en Ferrol. Quilómetro 10, constatación de que está mal medido: 37,17´´. Sáeme un tempo dun dez mil magnífico. Non pode ser. Rodo cun grupo. Ao cruzar o Xubia, comeza de verdade a proba, o rompe-pernas de subidas. Perdo o contacto con grupo. No 15 teño a certeza de que non mellorarei o crono na distancia. Algún problemiña nun xemelgo. Nin caso. Xa vou só. Desde o quilómetro 10 puidéronme adiantar uns quince atletas, só adianto a un.

Marco ritmo de supervivencia. Chegar sen sufrir moito. Unha vez en Fene trato de subir o ritmo, creo que non adiantarei a ninguén e intento que a respiración que me persegue non me adiante. Nos marcamos un último quilómetro rápido. Entro con forza na meta pero descontento polo tempo: 1.24.23´´na posición 73 de 528. Tan só nove segundos menos que hai dous anos. Como pequeno consuelo Pazmasajes di que a distancia supera en 270 metros o percorrido regulamentario, e Khene que en case 400. Iso xa sería outra cousa.

Conclusión: facer máis series, tratar de ser máis regular nos adestramentos, buscar reforzos positivos para a Maratón.

Outras crónicas en Khenesfera, A carreira dun kan ou Xavi. Créditos das fotos.

RESULTADOS Crónica na Voz de Galicia.

5/12/09

Impresionante documento gráfico


Pasaron casi dos meses de nuestro viaje a Berlín y Coblenza. Las cámaras y los móviles se van descargando de las fotos de aquellos días. En uno de esos aparatos apareció, cual documento gráfico de Íker Jiménez, la fotografía que se puede contemplar. En ella, claramente, destacan los cuernos que le han surgido al camarada General Sobrinof. Fíjense, fíjense. Efectivamente son dos cuernos.


¿Serán de toro? (su mujer siempre alabó su bravura).


¿Serán de ciervo? (las osamentas miden su capacidad reproductiva y por lo visto en la foto el general es el mejor dotado de los presentes).


¿Serán de caracol? (su posición en las competiciones no es de las mejores)…


NOTA: No se admiten comentarios sobre si fue su mujer quien se los puso sobre la cabeza. De todos es conocida la abnegación y la capacidad de sufrimiento de la susodicha.



29/11/09

De la milla al maratón


Ricardo Ortega e Martín Velasco. De la milla al maratón. Entrenamiento para corredores de élite y recreativos, jóvenes y veteranos, sanos y enfermos. Alianza, 2009


Na contraportada do libro pódese ler:

"Aínda que é certo que o correr un maratón e outras distancias menores pódese facer cunha preparación intuitiva ou autodidacta, non é menos certo que se pode correr moito mellor se se segue unha preparación baseada nas directrices e os coñecementos de persoas que demostraron sobradamente a súa experiencia ao longo de moitos anos adestrando a atletas de elite, preparando a corredores recreativos, iniciando a persoas que nunca fixeron deporte, e ata deseñando plans de rehabilitación para persoas afectadas por algunha doenza cardíaca".


Que cousas me chamaron máis a atención deste novo agasallo recibido?


En primeiro lugar a cantidade táboas para calcular ritmos, tempos… En segundo lugar que os autores consideran que unha persoa que corra con certa regularidade debe planificar a maratón en… sete semanas porque, afirman, se se prepara en máis tempo aumenta o risco de lesións e tamén aumenta o estrés psicolóxico pola carreira. Tamén chamoume poderosamente a atención o ritmo das series que tenden a facelas ao ritmo de competición (Martín Fiz nos seus plans de adestramento tamén as aconsella deste xeito) cando tendo a tentar facelas por debaixo do ritmo dun dez mil aínda que prepare a distancia de Filípides.


22/11/09

Correr sen vós non é o mesmo

Despois de xa algúns anos, despois de xa moitos quilómetros compartidos, despois de entrar na mesma meta moitas veces… non é de estrañar que vos botemos en falta.

Sen o Mestre e sen a Keniata de Montrove, adestrar e participar en carreiras non é o mesmo.

A vosa ausencia é tan só por un curto espazo de tempo. Curto, moi curto.

De seguro que estades desexando volver trotar, volver cruzar unha meta, rematar a maratón do ano, lucir experiencia en Allariz... Tamén tedes que estar seguros que todo o club (mesmo o seu Presidente) estamos agardando con impaciencia o momento de compartir asfalto.

As vosas lesións son “pan comido” para uns atletas tan experimentados.

20/11/09

San Martiño: as fotos de Mónica

Ás veces penso que non imos a Ourense a correr... senón a darnos eses alucinantes e relaxantes baños nas súas termas e a xantar nos seus restaurantes...



Por certo, tamén podedes ver os nosos vídeos entrando na meta.

18/11/09

Na San Martiño: Nunca chovou que non escampara

Crónica de Sandra (gracias):

El día 15 de Noviembre se celebró en Orense la XXXIII Carreta Pedestre Popular do San Martiño a la que acudió el equipo de Atletismo de la Panadería Osedo (Antonio, José María, Raúl y Fran) y tres adosados (Alberto, Mónica que ejerció de fotógrafa y Sandra).


La carrera consistía en 10 km por el centro de la citada ciudad.


A las 08:30 estábamos todos en Montrove dispuestos a mejorar o por lo menos intentarlo, nuestras marcas personales pero contábamos con un enemigo: el tiempo.


Sobre las 10:00 llegamos, con tiempo suficiente para coger los dorsales y calentar un poquito. 10 minutos antes de comenzar la carrera, la lluvia cesa permitiendo que los participantes puedan disfrutar del recorrido.


A las 11 estábamos todos en la salida, en la cual se observa una para mujeres y otra para hombres, pero les diré que eso sólo lo indicaban los carteles porque el número de hombres triplicaba al de mujeres.


La carrera discurre sin inconvenientes siendo el 1º en llegar del Club Atletismo Panadería D´Osedo Antonio en un tiempo de 38 minutos. Dos minutos más tarde llega Alberto. 44 minutos le lleva a Chema, 48 a Fran y en 50 llega Raúl.


Siguen llegando corredores a la meta y cuando todos ellos estaban cansados de esperar llega Sandra, llevándole el recorrido 1h y 6 minutos, pero con alegría porque ha finalizado el reto establecido ese día: terminar la carrera.


Como podrán observar, después de un gran esfuerzo debe llegar el relax, por lo que nos dirigimos a las Termas a lucir nuestros cuerpitos esculturales y a darles envidia a los allí presentes cuando Raúl se acerca con una botella de Champán y 6 copas.


Con el cuerpo descansado, pero el estómago gritando que le diésemos algo de comer, nos dirigimos a Cea donde disfrutamos del siguiente menú: 2 raciones de pulpo y una de gulas y, de 2º plato Conejo, Capón y Cordero. Lógicamente hubo postre, (aunque no para todos...), café y chupitos.


Después de un día “tan duro” decidimos regresar a casa .

Fotos vía La Región.

RESULTADOS

22/10/09

Como acadar que a xente empregue máis as escaleiras tradicionais e non as mecánicas?

15/10/09

Debut internacional : Berlín 10




Tenía que llegar y llegó: los sufridos atletas del club más laureado de Osedo pusieron por fín una pica en la capital de la locomotora europea (presi dixit). Aprovechando el viaje turístico-cultural-gastronómico que el kaiser Sobrinoff nos había preparado y que la casualidad (?) hizo que la nutria de Montrove encontrase un evento hecho a nuestra medida, nos estrenamos internacionalmente de la mejor manera posible: corriendo todos en bloque, sin cronómetro y sin más preocupaciones que pasarlo lo mejor posible, misión sobradamente cumplida .

La víspera de la carrera, cena en el castillo medieval Zitadellen Schänke, con menú nada apropiado para atletas, pero necesario para satisfacer a nuestro presidente el famoso D´Artagnan de Osedo, al que únicamente la falta material de tiempo le impidió desenfundar su sable contra la bella "bruja" cuando ésta se iba despojando de parte de sus prendas de vestir.

Después, gin-tonic en la disco de moda, el Felix, repleto de gente guapa, para regocijo de todos nosotros y en especial de... sí, de él.


Felix Berlin from Rom on Vimeo.


¿La carrera?: Risas (chubasqueiros fóra!!!), fotos, vídeos, entrevistas... hasta los hipopótamos del zoo se preguntaban quienes eran estos taladrados pequeñitos (mira que son largos estos germanos) que no paraban de hacer el indio, parándose en los semáforos en rojo o taponando la salida del Zoologischer. Buen rollo con la gente, no acostumbrados a tanta algarabía pero que la aceptaban con su exquisita educación y con un poco de sana envidia.















En resumen, una experiencia fantástica, que esperamos repetir en cualquier otro punto del mundo, ¿quién sabe donde?.





CHUBASQUEIROS FÓRA!!!

14/10/09

Berlín: crónica breve de un gran viaje: PROST!!!


A finales de agosto, en una calorosa tarde, cuatro ordenadores trabajaron a tope para adquirir 72 billetes de avión en Ryanair con destino a Berlín, pasando por Madrid y Frankfurt-Hahn. La invasión del club se produjo en tres etapas (no fuera a ser que se notara mucho nuestra presencia en la capital alemana). La organización del evento corrió a cargo del, por entonces, tesorero del club (llevamos dos meses en crisis institucional y no se ve la salida por ningún lado), es decir por el:


General Sobrinoff

Jefe de la División Acorazada MICHU-MICHU

(Nombramiento directo del Soviet Supremo)

(Tesorero cesado, en funciones hasta liquidación de cuentas con la Presidencia)




Dicho general (en realidad parecía más bien el conductor de un tanque soviético, las pruebas fotográficas así lo atestiguan) desarrolló el plan previsto con mano estaliniana lo cual no impedía que se dieran pequeños rodeos para llegar a los objetivos.

Gracias al programa diseñado dejamos que algunas zonas, barrios y monumentos de Berlín pudieran apreciar la calidad humana de los miembros de nuestro club atlético. Sólo pensar todos los lugares visitados le produce al cronista un agotador estrés.


Hubo tiempo para todo: pasear, alguna que otra foto, algún museo, alguna tienda, alguna cerveza, alguna discoteca, alguna cena “Inserso”, algún gin tonic, alguna risa, alguna carrerita. La ciudad nos ofreció sus múltiples caras: con sol, lluvia y frío.


No obstante podemos destacar la calidad de las discotecas, la cerveza turbia, el vino del Rhin y el cerdo germánico. La actividad atlética del domingo será recogida en otra singular crónica.

Finalmente también hay que reseñar la visita a Coblenza, fantástica ciudad en donde se unen el Mosela y el Rhin, y el acongojante viaje de regreso al aeropuerto.




13/10/09

III Edición de Coruña 10



Aunque el grueso y la élite del club acudían a Berlín para disfrutar de un buen o magnífico fin de semana y de paso correr un poquito para hacer más internacional al club, otros debíamos representarlo en donde se vende el pan, por eso cuatro de los integrantes del club nos decidimos a correr la III CORUÑA 10, véase:
  • Miguel
  • Fran
  • Felipe
  • Blas














El dia amaneció con orballo, niebla y 19 grados, demasiado bochorno. Esta vez con 3.000 participantes. A este paso superamos a la pedrestre de Santiago......

Con una decente organizacion, hasta nos dieron camiseta técnica.


Por mi parte (Blas) mal tiempo, peor que el año pasado, pero teniendo en cuenta que corri con un trancazo no me quejo, eso si sufrí como un......

Felipe fue el que primero llego con una camiseta que representa al club
y el fran para no correr nada ultimamente no lo hizo nada mal, igual que Miguel que mantuvo el tipo.

Bueno, que seguro que como siempre en Santiago nos vemos todos o casi todos.

Ah, se me olvidaba que para correr 10 km no hace falta irse tan lejos ... aunque por los
videos veo que disfrutasteis de verdad.





Berlín: Grand 10

Os nosos primeiros vídeos internacionais.

8/10/09

Ímonos a Berlín


Ímonos a Berlín a participar na nos 10 Grand Asics. Todo un reto para o club: o salto internacional nunha saída masiva (ata 13 persoas)

29/9/09

Na Voz de Galicia

O xornal coruñés, La Voz de Galicia, para elevar a súa categoría deportiva, tivo o permiso para fotografar aos tres membros do club participantes na primeira edición da Carreira da Torre.

23/9/09

Desde Sanabria a Santibáñez de Vidriales dando una vuelta

Como todo el mundo sabe, se dice que la distancia más corta entre dos puntos es la línea recta, pero a pesar de ello algunos nos empeñamos en escribir torcido o, con nuestra especial habilidad, dar unas vueltas de más. Así que ¿por que ir directos desde el Lago de Sanabria hasta Santibañez de Vidriales por el camino más corto, pudiendo dar un rodeo de 82,4 km.?


Pues aceptado el reto por segundo año para allí me piro, vampiro.
Mi segundo triatlón de larga distancia en el mismo lugar de los acontecimientos del año anterior, y lógicamente el mismo reto 3.000 mtrs. de natación, 82,4 km. en bici y de postre 20 km. de carrera a pie. Divertida forma de pasar la mañana del domingo 13 de septiembre.

La preocupación antes de salir era el tiempo que haría el día de autos y las predicciones eran esperanzadoras, viento flojo 11km/h, y algo de nubes con 27 grados, no pinta muy mal.

Amanece y al mirar al cielo, para buscar nubes, alguna se ve pero muy lejos, quizá con un poco de suerte, estén encima de la meta, así que me monto en la bici y tras 5 km. llego al box para dejarla, me controlan el material y para adentro, me enfundo el traje de neopreno y al Lago, como siempre espectacular el entorno y el agua a una temperatura muy buena. En fin, tras pasar por la cámara de llamadas dan el bocinazo de salida y a la faena, con mi habitual habilidad me pongo de los últimos y empiezo a nadar sin mucho atasco, hasta que alcanzo un grupo que evito alejándome de ellos para orientarme bien y enfilar la primera boya sin dar muchas eses. Había que pasar por tres boyas dejándolas a la derecha, dando dos vueltas al circuito, y entre la dos y tres de la primera vuelta no soy capaz de ver nada, el sol me deslumbra y no veo hacia donde voy, así que a seguir a la gente de adelante y ya veremos, el caso es que ese tramo se me hizo eterno por tener la sensación de que nadaba sin rumbo, pero de repente me veo al lado de la boya, y pienso solo 1.500 y se acaba, miro el crono y unos seg. más que el año pasado, me fastidia pues no me había atascado como el año pasado ni nada pero….., la siguiente vuelta más rápido que la primera pero no consigo compensar esos segundos, total que salgo del agua en 57´07”, peor de lo que quería, pero bastante frecuente, puesto parcial 102 de 172 en esos momentos (acabaron 152).

Rápidamente me voy hacia mi puesto y tras enfundarme unos calcetines y cargarme de una barrita y dos geles en el tritraje me monto en la bici y a disfrutar de un paseo de 82,4km. dando un pequeño rodeo hasta Santibañez, este año me encuentro un poco mejor y tenía esperanzas de bajar el tiempo del año pasado así que empieza la aventura y van cayendo los km, empiezo a beber, pues, aunque no tenia sensación de calor, las esperadas nubes no aparecen y hay que estar bien hidratado, intento comer algo, pero los bocados de la barrita que tomo me resultan difíciles de tragar, se me forma una bola en la boca así que me la tomé en varias entregas, voy con buenas sensaciones, aunque el viento empieza a hacer de las suyas y se deja notar sobre todo al subir, pero el velocímetro me marca buenas medias así que todo bien, empiezo a darle duro pero también da un poco más duro el viento, así que nos compensamos, las sensaciones son buenas pero el cabrito de Eolo me frena, van cayendo los km y paso a muchos con unas bici y cascos de contrarrelojistas que me anima bastante, pero también me pasa alguno de esa guisa y alucino con esos materiales, aunque el computo general fue positivo, finalmente diviso el pueblo a lo lejos y, como rejón final, Eolo se despide con bastante fuerza de cara, pero ya da igual, afortunadamente no tuve ningún percance y un tiempo similar al del año pasado 2:35:00 a 32;1 Km/h, haciendo el puesto 76 en este parcial, que con esta climatología no está mal , pero muy justo para rebajar la marca del año pasado.

Dejo la bici en su sitio y a correr, empiezo con buenas sensaciones, marco un parcial de 4´20´´ el primer km, así que bajo un poco y lo ajusto a 4´30´´, esto es largo y pasa factura, miro al cielo y la única mini nube que hay afortunadamente tapa algo el sol, espero que aguante mucho rato, me pasan un chavalito y una cría como centellas, de forma que es inimaginable el pegarme a ellos, simplemente sería un suicidio, me pasan algunos más y yo a otros menos, creo que voy perdiendo algún puesto, sigo así hasta el entorno del km 8 en el que se va la nube y empiezo a notar el cansancio, paso por la primera vuelta y ya no quiero mirar el reloj, era consciente de que ya estaba sufriendo, me empieza molestar la rodilla, después el isquio, pero ya se sabe, retirarse está prohibido, así que ahora solo quedad descontar, faltan 10, 9, 8…… y empiezan los espectáculos dantescos, tíos vomitando, alguno caminando, los cadáveres del argot, aunque tengo la sensación de que me puedo sumar a ellos (a los cadáveres, se quedaron 14 por el camino) aguanto como un patriota y curiosamente me desaparecen las molestias (¿sería el canguelo?), faltando dos km. tengo la sensación de que me va a dar un flato, afortunadamente fueron gases, no entraré en detalles onomatopéyicos de cómo fueron evacuados. No entiendo por que cuando eres un bebé, y lo haces, todo el mundo aplaude y ahora te llaman cerdo, el caso es que en ese tramo me pasa una tía y me acuerdo de los entrenos de transición en los que hago la carrera con Pili (gracias cariño), la tía no tiene su mismo culito pero me sirvió de sucedáneo y referencia para llegar a META (sólo para eso bonitiña), tras un decepcionante 1:37:00, puesto parcial 92, para acabar con un tiempo global de 5:13:01, 94 de la general (para los tesoreros profesionales que comprueban todas las cuentas, hay que decir que a los tiempos reseñados, hay que añadirle los de las transiciones, cosa que que muy desinteresadamente te pueden explicar la
Nutria y o Furacán).

Nada más traspasar la meta, me voy al avituallamiento y una buena señora me dice, soy unos héroes, pero hay que estar muy loco para hacer esto con el calor que hace, así que dime que quieres que te haga , así que me quedé pensando (si , afirmo, todavía podía pensar) y dije, pues tiene razón, pero en estos momentos no estoy para sexo solo un poco de agua por favor, después de lo cual me retiré a una sombra a curar mis heridas y estirar los músculos, disfrutando del reposo en un páramo castellano a 32 grados.





22/9/09

I Carreira Popular Torre de Hércules: outro trofeo para o Club


O Furacán do Miño (antes coñecido como O Farmacéutico Veloz), O Comensal Austero e O Cronista participaron o pasado domingo día 13 de setembro na 1ª edición da Carreira Popular da Torre de Hércules.

Amenceu un día tristiño, deses nos que a chuvia non para de caer, deses que nos fan cuestionar a nosa actividade atlética (mira que ter que ir a unha car
reiriña co día que vai e co ven que se estaba na cama…) Pero os compromisos adquiridos polo club e a profesionalidade dos seus atletas fixo que estes tres dignos representantes se persoaran ao pé da Torre ás 9, 45 horas. A retirada de dorsais fíxose baixo uns paraugas, o quecemento case igual.

Pasadas as 10.30 Andrés Díaz deunos o pistoletazo de saída. A partir de aí cada quen fixo o que puido:
-O Comensal Austero dedicouse a vixiar as costas dos seus dous compañeiros para que ninguén os adiantara a traizón.

- O Furacán do Miño (antes coñecido como O Farmacéutico Veloz) dedicouse a probar en que quilómetro comezarían as dores: 27.03´´.

-O Cronista, laiouse de saír moi rápido e de non ter feito a est
as alturas máis series: 23.17´´.

A sorpresa, agradábel, da xornada estivo protagonizada polo Mestre e a súa bicicleta. Participou na carreira dando ánimos, especialmente ao Cronista, xa que ao estudar a súa faciana, parecía claro que non ía moi ben na proba.

Como a nosa Keniata de Montrove preferiuse ir de viaxe nesta fin de semana e visto que corríamos (nunca mellor dito) o risco de n
on pillar premio, O Cronista decidiu que lle tocaba sacrificarse un pouco polo club e loitar por un deles (3º Premio na Categoría de Veteranos B).


Outra crónica no blog Khenesfera.

Resultados.


13/9/09

Gómez Noya: subcampión do mundo



Javier Gómez Noya proclamouse onte subcampión do Mundo de tríatlon, tras finalizar na segunda praza na proba estrela do circuíto, en Gold Coast (Australia). O ferrolán terminou seis segundos por detrás do británico Alistair Brownlee, que certificou o seu dominio durante toda esta tempada, na que sumou cinco triunfos (Madrid, Wáshington, Kitzbühel, Londres e Gold Coast).


Gómez Noya e Brownlee protagonizaron un bonito man a man en Gold Coast, ata que o británico quedou só nos últimos metros da carreira a pé. O alemán Maik Petzold, cuarto onte, cólgase a medalla de bronce do Campionato do Mundo, que incluíu un circuíto de oito carreiras.


A carreira de Gold Coast convértese, por tempos, na máis rápida da historia do tríatlon. Brownlee gañou cun rexistro dunha hora, 44 minutos e 51 segundos. O último dez mil a pé cubriuno en 29.04, polo 29.17 do ferrolán.


Nas tres últimas tempadas, Gómez Noya, de 26 anos, suma dous subcampeonatos mundiais (en Hamburgo 2007 e Gold Coast 2009) e un título (Vancouver 2008). Ademais, nesta campaña colgouse a medalla de ouro do Europeo de Holanda.


Mellor marca no 10.000
O ferrolán necesitaba gañar e que o inglés non finalizase entre os 5 primeiros en Australia. «Habendo batido a miña marca persoal nos 10.000 metros (29.17.) e tras facer todo o que estaba nas miñas mans para gañar, só quédame felicitar a Alistair Brownlee», declarou Javier Gómez Noya, «Foi a carreira máis rápida da historia do tríatlon. Con isto está todo dito. Brownlee e eu voamos a pé, pero parece que Alistair ía en patíns», chanceou.


O deportista ferrolán pechará a tempada a próxima semana, cando compita no Campionato de España, que se disputará en Cangas. «Aínda teño marxe de mellora. No 2009 progresei en natación e en ciclismo, pero para seguir sendo competitivo aínda hai que mellorar máis a pé», engadiu.

Texto e foto vía La Voz de Galicia.

10/9/09

A crise do club en Youtube

Estreamos canle de vídeo en Youtube:



NOTA: Fíxádevos na actitude da "Nutria de Montrove"; non para de comer.

3/9/09

Subida ao Monte Pindo

Consideracións previas:

Con vento moi duro do nordeste (que diría aquel ministro innomeable), faltando os dous andaríns do grupo: o Mestre e Pura Vida e saíndo media hora máis tarde do previsto...


Feitos:

Ás 10.07 minutos do pasado domingo 30 de setembro, seis membros e mebras do club iniciamos a subida ao mítico Monte Pindo (Red Natura 2000).


Existían tres posibles hipóteses para ver ao Comensal Austero poñerse diante do grupo na subida: intención de marcar o seu característico ritmo de diesel incansable e constante dos seus entrenos correndo, tratar de desfondar ao grupo, ou subir ata rebentar. Efectivamente, querido lector ou lectora, a terceira hipótese foi a correcta. Media hora dando caña ata que non puido máis.


Pero a continuación deixámoslle coller a dianteira ao noso Triatleta, caracterizado pola súa forza e non pola súa boa visión nin capacidade de orientación (lembrade a Andaina de Allariz e o tempo que nos fixo perder). E, como non, tamén fixo varios intentos para perdernos polo camiño.


A Keniata de Montrove coma sempre, ao seu, a subir, subir, subir. Tan só de cando en vez botaba en falta ao Mestre (“como lle gustaría a el esta subida…”)


Que dicir de dona Teresa. Todo un espectáculo… nos seus nocellos: que se os torzo para a dereita,que se os torzo para a esquerda, que se me resbalo un pouquiño por aquí ou por alá. Pura fantasía, pura elasticidade. Tamén se lembraba do Mestre e do pouco que a el lle gusta ir e voltar a un lugar polo mesmo recorrido. Seguro que lle encantaría facer unha “ampliación” ou unha variante” ao Pindo.


A cola de pelotón foi case sempre o reporteiro gráfico. O pobre non daba feito, non sabía se camiñar o fotografar, mesmo chegou a separarse, temporalmente, da súa dona. Máis vale unha boa foto que unha boa compaña (debía pensar)


Ás 11.27 fixemos cume na Moa. (641 m.) Fotografías. Bebidas isotónicas. O forte nordeste case non nos deixa gozar das espectaculares vistas sobre Fisterra, Carnota, o Ézaro ou Paxareiras. Que espectáculo.


Tras unha hora e dez minutos completamos o descenso. Pera nos deron as persoas que ían subindo a pesar do forte sol (moito nos preguntaron canto faltaba para o ascensor…)


Remate:

Ao chegar ao vehículo atopámonos cunha advertencia escrita dun ser cheo de envexa por non poder camiñar (disque que ten unha fascite plantar, cando en realidade o que ten é medo ás alturas, medo de non seguir o ritmo do grupo, medo ao non estar ao seu nivel). A advertencia… pura maledicencia. Nin caso. Polo tanto non será reproducida pero será gardada no arquivo histórico documental do Club.


Rematamos a maña descansando na praia de san Francisco e xantando churrasco acompañando de un tal “Ribera del Duero” e dunha pequena colección de sobremesas (mesmo o ex-Comensal Austero estivo tan educado que probou case todos…)