28/4/09

Tres crónicas para un héroe (y III)



Llegó y pasó el día!! Qué rápido!! Una semana consultando el tiempo, pensando qué ropa sería la adecuada y las comeduras de tarro para afrontar de nuevo los 42 km, esta vez con conocimiento de causa, que tiene más delito. Al final, después de múltiples mensajes de ánimo entre ellos uno me recordó que me relajase y disfrutase el momento y creo que fue lo que me llevó a cambiar el chip.

Amanece el día 26, un día gris y amenazando lluvia que co
mienza a caer con el pistoletazo de salida, momento en el que ya pierdo de vista a mis dos compañeros, a Julio lo recuperé en meta, pero Antonio llegó tan eufórico que ni la enhorabuena pude darle. La lluvia nos acompaña durante los 30 primeros minutos dándonos después un respiro hasta llegar a meta. A pesar de ella, las calles estaban llenas de gente, animando sin parar, algunos hicieron la maratón de animación, a un grupo de chicas las vi en tres puntos diferentes de la carrera y sin repetir el repertorio. GENIAL!!! IMPRESIONANTE!!! Con una ventaja adicional que tenemos las féminas: contamos con el apoyo de los que nos adelantan, los que nos acompañan, los colaboradores de la carrera, los espectadores (entre ellos Bea y Mencía como un clavo antes de las 10 en Glorieta de Bilbao) ... en fin, casi, casi te llevan en volandas.

Y ahí estaba yo, paseando por la Casa de Campo, Km 25 a 30, la
parte más árida de toda la carrera, calculando cuanto me quedaría en el peor de los casos, cuando apareció, como en las películas en medio del desierto, primero pensé que era un espejismo propio de mi miopía, pero no el oasis era real, no era simplemente una cara conocida, allí estaba un amigo: CHEMA, en ese momento entre la sorpresa, la alegría y el subidón que me dio, los KM dejaron de hacerse eternos, excepto del 38 al 40 que fueron interminables, pero ha sido GENIAL entrar en el Retiro acompañada, saludar a la familia y cruzar la meta en un tiempo que hubiese firmado antes de salir, porque aún hoy me resulta increíble y sinceramente, el sufrimiento que recuerdo es ínfimo comparado con lo que he y estoy disfrutando.

Gracias a Julio, porque si no llega a ser por él este año no me hubiese inscrito, Gracias a Chema, porque ni se imagina lo que aporta un gesto como el suyo y Gracias a todo el equipo porque creeis más en mi que yo misma. A POR EL 2010!!!!!!!!!!!!!!

Tres crónicas para un héroe (II)

SACANDO PEITO
Meses de entreno cun obxectivo: MAPOMA 2.59.59´´. A Vig-Bay como un test: perfecto, asumo posibilidades reais de acadar o obxectivo. A semana seguinte parado por unha lumbalxia. Nos vinte días previos a Madrid non me saen moitos quilómetros nin bos tempos nas series. Na cabeza: coller axiña ao grupo sub tres horas e aguantar con el todo o posible. O día anterior mensaxes e chamadas telefónicas de ánimo. Grazas.


Desde uns dez días previos á carreira andivemos moi preocupados polo tempo. As previsións eran pésimas: frío, vento e chuvia. Non podían ser peores. Logo as previsións foron mudando: que se aumento das temperaturas, que se escasa probabilidade de auga, mais finalmente, dous minutos antes da carreira comezou chover e fíxoo durante media hora.

Na liña de saída a nosa Keniata que tiña reservado un espazo supervip (dorsal 47) preferiu compartir os últimos instantes cos seus dous compañeiros, xesto que agradecemos profundamente. Bicos desexándonos sorte (o triatleta e o cronista tamén nos bicamos porque o cortés non quita o valente) e pistoletazo. A polas tres horas.

Axiña, no quilómetro un, engancheime co globo das tres horas. Chegamos á Praza de Castilla e comezamos o descenso. No quilómetro dez os comentarios no nutrido grupo son que o ritmo é moi rápido (quilómetros de 4.00, de 4.04) porque se saíra moi lento e había que gañar tempo para compensar os sete últimos quilómetros en subida. Aguantei con eles comodamente ata que descenderon un pouco o ritmo, ala polo 17 e deixándome ir, os adiantei. Un xemelgo comeza a cargarse, aguanto. Pasamos a media maratón en 1,27,08´´ (que loucura). Aparecen as gañas de evacuar líquido e tras pasar Ferraz e nunha pronunciada costa achégome a unha árbore. Perdo 40 segundos. Ao evacuar asústome un poco ao ver o gran número de atletas que corremos no grupo das tres horas, facilmente seríamos uns 50.

Reintégrome na carreira e volvo a engancharme ao grupo das tres horas no quilómetro seguinte co que recorro, case sempre na cola, doce quilómetros máis. E a gran alegría, alá polo 27 e de entre o escaso público da Casa de Campo, xurde unha marabillosa figura protexida por un plástico azul, xurde Chema, o Farmacéutico Veloz, o Meu Heroe. Inmensa alegría. Quero abrazalo, quero bicalo (case o consigo). Dáme ánimo, dime que vou cojonudo, co moi bo ritmo. Agradecinlle toda a carreira os seus ánimos. Tiña que chegar, non lle podía fallar.


Voume quedando descolgado do grupo. Téñoo á vista pero xa a vinte, trinta metros. Na saída da Casa de Campo xurde (non o lembraba) o Angliru: unha costa tremenda, corta e pero moi dura. Non debo ir moi mal, dígome, cando adianto a xente mentres a subo. Pero o grupo vaiseme marchando. Tras coroar, acelero o paso e na baixada seguinte, engánchome de novo ao grupo. Corro un quilómetro no medio do xa pequeno grupo (unhas 15 unidades). Pouco a pouco empezo, de novo, a distanciarme uns metros.

Xa no quilómetro 30 estou convencido que acadarei o obxectivo, baixar un segundo das tres horas. O tempo de paso é fantástico, 2,05,00´´, máis de dous minutos por baixo do previsto e soñado. Hai marxe de sobra. Tras pasar polo Vicente Calderón chegamos ao 35. Vou no medio do cada vez máis reducido grupo. Sabía que a carreira comezaba alí. Sete quilómetros de subida. Pero había marxe (mantiña os algo máis de dous minutos). O xefe do grupo das tres horas achegóuseme un par de veces nestes quilómetros finais, comenteille cal era o meu obxectivo, deume ánimos e díxome que non me preocupara que podía baixar o ritmo ata 5 minutos por quilómetro (na meta agardoume para felicitarme; grazas, tío).

Era consciente que a partir de Atocha viña o peor (quilómetro 39). Concentración, baixar ritmo, unha perna detrás da outra. Unha perna detrás da outra. Unha perna detrás da outra. Chegamos á parte de abaixo do Retiro (Avenida Afonso XII). Sufro. Última subida. Último quilómetro. De súpeto os berros de Bea (Antonio!, Antonio!). Nunca saberá Bea que inmensa alegría produciume escoitar a súa voz, unha voz de ánimo só para min. Grazas Bea. Logo os berros de Isabel, Eva e Pepe (grazas compas). Vexo a meta...2.59...27´´. A clasificación non me importaba pero... 327 sobre 8.945; na categoría 37 de 1.139.

OBXECTIVO CUMPRIDO: non hai cansazo só alegría e emoción.
CHEMAUnha maratón é unha carreira para a cabeza. As pernas deben estar entrenadas pero sen cabeza nin se remata nin se goza. Os obxectivos debe ser realistas, a cabeza debe marcarnos os ritmos, proporcionarnos estímulos positivos, non permitir que o cansazo nos derrote. Pero e o corazón? Onde queda o corazón? Para os tres maratonianos do club o corazón foi Chemaman. Unha persoa capaz de realizar 1.200 quilómetros para dar simplemente un abrazo nunha carreira ten que ser todo corazón. Unha persoa que xurde de entre o público na segunda parte da carreira, nunha zona sen público (Casa de Campo) para dar un abrazo e unhas palabras de ánimo ten que ser todo corazón. Só por non defraudalo puidemos rematar a carreira, se el esforzouse tanto para animarnos, non lle podíamos fallar. Fálase da soidade do corredor de fondo… con Chemaman nunca estivemos sós. Correu con nós. Grazas Chema, O noso Heroe.

Tres crónicas para un héroe (I)

CRÓNICA DE UN SUFRIMIENTO ANUNCIADO

Si la cara es espejo del alma, vean ustedes la fotografía del trío calaveras antes de salir, observen las caras de felicidad de los que no tienen límites conocidos en sus marcas deportivas y el rictus serio y de aco… del que les acompaña y por desgracia así fue.


Salida con lluvia chispeante, con una ligera pérdida de tiempo, con respecto al año pasado, para pasar por encima del control del chip (a otros/as eso les dio igual), salgo algo lento más, de lo que quería, pues me cuesta coger un ritmo bueno, supongo que le frío influiría, aunque poco a poco voy entrando en carrera, además cuento con la compañía de una persona que resulta ser de Boiro y vamos charlando un poco, pasamos el globo de las 3:15, aparece la lluvia y charcos por todos lados (menudo asfalto se gasta Gallardón) que trataba de evitar para empapar lo menos posible los pies y no reverdecer las ampollas recientemente curadas. El caso es que me voy encontrando mejor y voy recuperando tiempo así hasta ver por primera vez a los animadores esperados (mi familia, la hermana blanca de la Keniata y mi sobrina), no corría muy alegre, pero esos ánimos se agradecen, y pienso que la próxima vez que las vea será en META.

Hasta le media voy bien, pues me despisté y no me dí cuenta de su paso cuando un correlega me dice que ya estábamos en el km22 (como cambia la perspectiva de los km en esto), sobre el 23 me meto el gel que tomé (cada vez soy más excéptico sobre ellos) y en ese momento me alcanza el paisano de Boiro y volvemos a correr juntos (ahí todavía corría, pero esto era indicativo de lo que llegaría).

Entramos en la Casa de Campo y vemos el lago, más adelante el parque de atracciones, y más adelante la BOMBA, oigo a un tipo gritar mi nombre ¿ya voy tan sonado?, me pregunto, para a continuación ver un tipo agachado bajo una bolsa de plástico, ¿que es esto? ¿Un duendecillo que se escapó del parque de atracciones? o es que el gel incluía alucinógeno, no, no era un hombre , no era un pájaro era él….. CHEMAMAN, menudo subidón , en ese momento me empezaba a cargar un cuádriceps pero del tirón adelanté a unos cuantos, no sé que hicimos pero el de Boiro se quedó sorprendidó y me dijo la aficción no?, pues no, es algo más ha dejado de ser un crake para ser un superhéroe con capa y todo.

Más adelante aparece de nuevo y me dice que se queda a esperar a Pili, y eso fue lo último agradable hasta la llegada, me empecé a encontrar sin buenas sensaciones me pasa el globo de las 3:15 , al que no soy capaz de engancharme y veo que se va, se va, se va……, me quedo sin compañía, así que tío, ajo y agua, los del Club no se retiran nunca, a marcar un ritmo de llegada de urgencia, y toma recortes y almacena datos, por cada 50 que me pasan yo solo paso cadáveres ( yo entre ellos), menos mal que suavizaron el recorrido, por que los km van cayendo al mismo ritmo que yo, el caso es que no sé como, voy llegando al km. 40 y marco un ritmo de 6 min. Km y 6´11´´ el 41, camino de record, al entrar en el Retiro me animo un poco y subo algo el ritmo (es cuesta abajo) y lo de siempre donde diablos está la meta, que largo es esto, veo a mi familia, en un arranque de dignidad saludo con una sonrisa (estaba yo para reírme), pero se lo merecen todo y no tienen culpa de mi mala leche, por fin veo la meta y se acabó.

Voy al punto de quedada , veo a Antonio flotando y recogiendo el paracaídas que utilizó para frenar en meta, una vez más enhorabuena, es tiempo de élite, nos despedimos y me pongo a la cola para los físios (aunque lo que más me duele no se masajea), y veo a Pili y a CHEMAMAN, Pili me da su tiempo y flipo, una vez más, ¿dónde está su límite?. Empiezo a notar frio antes de entrar en el físio pero pensando el año que viene estoy aquí y os vais a cagar.

26/4/09

Un heroe e tres maratonianos


Hoxe participamos e corrimos no Maratón Popular de Madrid. Nuns días poderedes ler as crónicas, mais, urxentemente, os tres atletas queremos darlle as grazas ao FARMACÉUTICO VELOZ, quen desde hoxe, e polo menos para mín cambiou de nome, agora será:

O N O S O H E R O E


Xa están os resultados provisionais: da Keniata de Montrove, do Triatleta e do Cronista.


G R A Z A S C H E M A

23/4/09

Novo libro de cabeceira


Unha amiga moi especial vén de agasallarme con este libro dun famoso escritor xaponés: Haruki Marakami. Do que estou a falar cando falo de correr. 2009, Galaxia.

Como o o título é dabondo expresivo sobre cal é o seu contido, vou citar tres parágrafos do mesmo

Non é que non teña espírito de competición. Mais, non sei por que nunca me importou o feito de gañar ou perder contra alguén. Esa tendencia miña non mudou case nada cando me tornei adulto. Non me importa moito gañar ou perder fronte a alguén, en calquera asunto. Non entanto, o meu interese céntrase máis en se podo superar ou non os obxectivos que establezo para min mesmo. Visto deste xeito, as carreiras de fondo son un deporte que se axusta perfectamente á miña mentalidade.

Lembras querida amiga algún comentario teu na Estación de Cambre?
Eu non son competitivo. Non somos competitivos. Só queremos mellorar.


Se corredes un maratón enteiro, decatarédesvos de que para correr non é tan importante gañar ou perder contra alguén na carreira. Evidentemente, superar o rival que está diante tórnase nun asunto primordial para os corredores que van en cabeza e que aspiran a conseguir a vitoria, mais para os corredores comúns da cidadanía o feito persoal de gañar ou perder non é unha cuestión importante. Talvez haxa alguén que teña unha motivación especial, como “non quero perder contra ese”, que pode servir de estímulo para o adestramento. Mais no caso de que ese rival determinado non poida participar na carreira por algunha razón, a motivación desaparece (ou redúcese á metade) como resultado, e daquela non se poderá continuar moito tempo como corredor.

A maioría dos corredores medios afronta a carreira establecendo unha meta persoal de antemán; por exemplo: “hoxe fareino neste tempo”. Se conseguen correr nese tempo, el/ela lograrán algo, e no caso de non o superar, non lograrán ese algo. Aínda que non poidan cumprir co tempo, haberá unha satisfacción porque fixeron todo o que puideron, e o logro talvez non sexa chegar a sentir unha resposta positiva que se conservará para a próxima carreira, ou calquera especie de gran descuberta. Dito doutra maneira, o criterio máis importante para un corredor de fondo é se sente ou non orgulloso de si mesmo ao rematar a carreira (ou tal vez algo semellante ao orgullo)

Quen isto escribe leva case trinta maratóns rematados (a un tempo medio de 3,30, moitos triatlóns e algunha proba de cen quilómetros en pouco menos de 11 horas)

Por certo aínda non está traducido ao castelán, pero podedes ler a versión orixinal Hasbiru koto ni tsuite kataru toki ni boku no kataru koto ou ben a inglesa “What i talk about when i talk about running”. Un bo libro para ler na viaxe ao Maratón de Madrid.


GRAZAS LOLY

20/4/09

Increíble documento prehistórico.



Mis queridos amigos , hasta mis manos ha llegado un alucinante retazo de un pergamino tan antiguo que hasta me hizo dudar de su autenticidad. Como podéis apreciar , se trata de un individuo barbudo y cuasi-melenudo que sujeta un baloncillo de fútbol-sala en su mano derecha. ¿George Best?: No , parece sobrio.

¿Jesucristo?: Tampoco . Aunque parecen coetáneos , de aquella no se había inventado todavía el mencionado juego.

¿De quien se trata entonces?. Pues ,ni más ni menos que .....¡¡¡ DEL COMENSAL AUSTERO!!!. Sí,sí , no estoy ebrio (todavía) , mis fuentes me aseguran que es él , que antes tenía pelo , que no nació pelado , que tenía barba ,que sus abdominales no eran solo uno , que jugaba al fútbol , que (según su propia definición) jugaba de "catalizador" , es decir, de Xavi y que en un prestigioso diario de gran tirada nacional se le dedicó el artículo que aparece junto a esta sorprendente noticia.


Realmente , lo de Atapuerca es una mariconada al lado de este increíble descubrimiento histórico. Espero que cuando se os haya pasado el estupor y recuperéis el habla , hagáis algún comentario a lo que puede ser la noticia deportiva del año. Manda carallo.

19/4/09

Novo récord mundial en 10 quilómetros

O nonagenario Julián Bernal bate a marca do mundo de 10 quilómetros en ruta

O atleta galego fixo a proba en 1 hora, 11 minutos e 50 segundos.

O atleta nonagenario de Ferrol Julián Bernal Medina bateua marca mundial de dez quilómetros en ruta na categoría de veteranos cunha marcade 1 hora 11 minutos 50 segundos. Fuentes da organización do primeiro campionato de España de dez quilómetros en ruta na categoría absoluta e veteranos confirmaron que Bernal Medina, de 90 anos, logrou reducir a marca nesa categoría de idade en seis minutos e 58 segundos.

En categoría absoluta, o lucense do Azkar, Gustavo Pratas Vidal, foi terceiro. O campionato que contou cunha participación duns 300 atletas, disputouse por vez primeira a nivel nacional nas inmediacións do río Avia, nocircuíto da Veronzá, en Ribadavia, nunha mañá soleada e conboa temperatura.

Texto e foto vía La Voz de Galicia.

16/4/09

Preparándonos para o Mapoma: vídeos

Un amigo que din as crónicas históricas que foi deportista, envíanos o seguinte vídeo, seguramente con tanta envexa como mala host...


Como os "expertos" sabemos que non é para tanto, vexamos outros vídeos:





8/4/09

Arquivo fotográfico de LIFE: maratón

Como algúns andamos na fase final da preparación, apesar da lumbalxia, da Maratón de Madrid, imos hoxe a recrearnos a vista empregando as posibilidades que nos ofrece o arquivo fotográfico da revista LIFE. Supoño que nas fotos recoñeceredes a un dos históricos da distancia e mesmo a un español.