29/9/09

Na Voz de Galicia

O xornal coruñés, La Voz de Galicia, para elevar a súa categoría deportiva, tivo o permiso para fotografar aos tres membros do club participantes na primeira edición da Carreira da Torre.

23/9/09

Desde Sanabria a Santibáñez de Vidriales dando una vuelta

Como todo el mundo sabe, se dice que la distancia más corta entre dos puntos es la línea recta, pero a pesar de ello algunos nos empeñamos en escribir torcido o, con nuestra especial habilidad, dar unas vueltas de más. Así que ¿por que ir directos desde el Lago de Sanabria hasta Santibañez de Vidriales por el camino más corto, pudiendo dar un rodeo de 82,4 km.?


Pues aceptado el reto por segundo año para allí me piro, vampiro.
Mi segundo triatlón de larga distancia en el mismo lugar de los acontecimientos del año anterior, y lógicamente el mismo reto 3.000 mtrs. de natación, 82,4 km. en bici y de postre 20 km. de carrera a pie. Divertida forma de pasar la mañana del domingo 13 de septiembre.

La preocupación antes de salir era el tiempo que haría el día de autos y las predicciones eran esperanzadoras, viento flojo 11km/h, y algo de nubes con 27 grados, no pinta muy mal.

Amanece y al mirar al cielo, para buscar nubes, alguna se ve pero muy lejos, quizá con un poco de suerte, estén encima de la meta, así que me monto en la bici y tras 5 km. llego al box para dejarla, me controlan el material y para adentro, me enfundo el traje de neopreno y al Lago, como siempre espectacular el entorno y el agua a una temperatura muy buena. En fin, tras pasar por la cámara de llamadas dan el bocinazo de salida y a la faena, con mi habitual habilidad me pongo de los últimos y empiezo a nadar sin mucho atasco, hasta que alcanzo un grupo que evito alejándome de ellos para orientarme bien y enfilar la primera boya sin dar muchas eses. Había que pasar por tres boyas dejándolas a la derecha, dando dos vueltas al circuito, y entre la dos y tres de la primera vuelta no soy capaz de ver nada, el sol me deslumbra y no veo hacia donde voy, así que a seguir a la gente de adelante y ya veremos, el caso es que ese tramo se me hizo eterno por tener la sensación de que nadaba sin rumbo, pero de repente me veo al lado de la boya, y pienso solo 1.500 y se acaba, miro el crono y unos seg. más que el año pasado, me fastidia pues no me había atascado como el año pasado ni nada pero….., la siguiente vuelta más rápido que la primera pero no consigo compensar esos segundos, total que salgo del agua en 57´07”, peor de lo que quería, pero bastante frecuente, puesto parcial 102 de 172 en esos momentos (acabaron 152).

Rápidamente me voy hacia mi puesto y tras enfundarme unos calcetines y cargarme de una barrita y dos geles en el tritraje me monto en la bici y a disfrutar de un paseo de 82,4km. dando un pequeño rodeo hasta Santibañez, este año me encuentro un poco mejor y tenía esperanzas de bajar el tiempo del año pasado así que empieza la aventura y van cayendo los km, empiezo a beber, pues, aunque no tenia sensación de calor, las esperadas nubes no aparecen y hay que estar bien hidratado, intento comer algo, pero los bocados de la barrita que tomo me resultan difíciles de tragar, se me forma una bola en la boca así que me la tomé en varias entregas, voy con buenas sensaciones, aunque el viento empieza a hacer de las suyas y se deja notar sobre todo al subir, pero el velocímetro me marca buenas medias así que todo bien, empiezo a darle duro pero también da un poco más duro el viento, así que nos compensamos, las sensaciones son buenas pero el cabrito de Eolo me frena, van cayendo los km y paso a muchos con unas bici y cascos de contrarrelojistas que me anima bastante, pero también me pasa alguno de esa guisa y alucino con esos materiales, aunque el computo general fue positivo, finalmente diviso el pueblo a lo lejos y, como rejón final, Eolo se despide con bastante fuerza de cara, pero ya da igual, afortunadamente no tuve ningún percance y un tiempo similar al del año pasado 2:35:00 a 32;1 Km/h, haciendo el puesto 76 en este parcial, que con esta climatología no está mal , pero muy justo para rebajar la marca del año pasado.

Dejo la bici en su sitio y a correr, empiezo con buenas sensaciones, marco un parcial de 4´20´´ el primer km, así que bajo un poco y lo ajusto a 4´30´´, esto es largo y pasa factura, miro al cielo y la única mini nube que hay afortunadamente tapa algo el sol, espero que aguante mucho rato, me pasan un chavalito y una cría como centellas, de forma que es inimaginable el pegarme a ellos, simplemente sería un suicidio, me pasan algunos más y yo a otros menos, creo que voy perdiendo algún puesto, sigo así hasta el entorno del km 8 en el que se va la nube y empiezo a notar el cansancio, paso por la primera vuelta y ya no quiero mirar el reloj, era consciente de que ya estaba sufriendo, me empieza molestar la rodilla, después el isquio, pero ya se sabe, retirarse está prohibido, así que ahora solo quedad descontar, faltan 10, 9, 8…… y empiezan los espectáculos dantescos, tíos vomitando, alguno caminando, los cadáveres del argot, aunque tengo la sensación de que me puedo sumar a ellos (a los cadáveres, se quedaron 14 por el camino) aguanto como un patriota y curiosamente me desaparecen las molestias (¿sería el canguelo?), faltando dos km. tengo la sensación de que me va a dar un flato, afortunadamente fueron gases, no entraré en detalles onomatopéyicos de cómo fueron evacuados. No entiendo por que cuando eres un bebé, y lo haces, todo el mundo aplaude y ahora te llaman cerdo, el caso es que en ese tramo me pasa una tía y me acuerdo de los entrenos de transición en los que hago la carrera con Pili (gracias cariño), la tía no tiene su mismo culito pero me sirvió de sucedáneo y referencia para llegar a META (sólo para eso bonitiña), tras un decepcionante 1:37:00, puesto parcial 92, para acabar con un tiempo global de 5:13:01, 94 de la general (para los tesoreros profesionales que comprueban todas las cuentas, hay que decir que a los tiempos reseñados, hay que añadirle los de las transiciones, cosa que que muy desinteresadamente te pueden explicar la
Nutria y o Furacán).

Nada más traspasar la meta, me voy al avituallamiento y una buena señora me dice, soy unos héroes, pero hay que estar muy loco para hacer esto con el calor que hace, así que dime que quieres que te haga , así que me quedé pensando (si , afirmo, todavía podía pensar) y dije, pues tiene razón, pero en estos momentos no estoy para sexo solo un poco de agua por favor, después de lo cual me retiré a una sombra a curar mis heridas y estirar los músculos, disfrutando del reposo en un páramo castellano a 32 grados.





22/9/09

I Carreira Popular Torre de Hércules: outro trofeo para o Club


O Furacán do Miño (antes coñecido como O Farmacéutico Veloz), O Comensal Austero e O Cronista participaron o pasado domingo día 13 de setembro na 1ª edición da Carreira Popular da Torre de Hércules.

Amenceu un día tristiño, deses nos que a chuvia non para de caer, deses que nos fan cuestionar a nosa actividade atlética (mira que ter que ir a unha car
reiriña co día que vai e co ven que se estaba na cama…) Pero os compromisos adquiridos polo club e a profesionalidade dos seus atletas fixo que estes tres dignos representantes se persoaran ao pé da Torre ás 9, 45 horas. A retirada de dorsais fíxose baixo uns paraugas, o quecemento case igual.

Pasadas as 10.30 Andrés Díaz deunos o pistoletazo de saída. A partir de aí cada quen fixo o que puido:
-O Comensal Austero dedicouse a vixiar as costas dos seus dous compañeiros para que ninguén os adiantara a traizón.

- O Furacán do Miño (antes coñecido como O Farmacéutico Veloz) dedicouse a probar en que quilómetro comezarían as dores: 27.03´´.

-O Cronista, laiouse de saír moi rápido e de non ter feito a est
as alturas máis series: 23.17´´.

A sorpresa, agradábel, da xornada estivo protagonizada polo Mestre e a súa bicicleta. Participou na carreira dando ánimos, especialmente ao Cronista, xa que ao estudar a súa faciana, parecía claro que non ía moi ben na proba.

Como a nosa Keniata de Montrove preferiuse ir de viaxe nesta fin de semana e visto que corríamos (nunca mellor dito) o risco de n
on pillar premio, O Cronista decidiu que lle tocaba sacrificarse un pouco polo club e loitar por un deles (3º Premio na Categoría de Veteranos B).


Outra crónica no blog Khenesfera.

Resultados.


13/9/09

Gómez Noya: subcampión do mundo



Javier Gómez Noya proclamouse onte subcampión do Mundo de tríatlon, tras finalizar na segunda praza na proba estrela do circuíto, en Gold Coast (Australia). O ferrolán terminou seis segundos por detrás do británico Alistair Brownlee, que certificou o seu dominio durante toda esta tempada, na que sumou cinco triunfos (Madrid, Wáshington, Kitzbühel, Londres e Gold Coast).


Gómez Noya e Brownlee protagonizaron un bonito man a man en Gold Coast, ata que o británico quedou só nos últimos metros da carreira a pé. O alemán Maik Petzold, cuarto onte, cólgase a medalla de bronce do Campionato do Mundo, que incluíu un circuíto de oito carreiras.


A carreira de Gold Coast convértese, por tempos, na máis rápida da historia do tríatlon. Brownlee gañou cun rexistro dunha hora, 44 minutos e 51 segundos. O último dez mil a pé cubriuno en 29.04, polo 29.17 do ferrolán.


Nas tres últimas tempadas, Gómez Noya, de 26 anos, suma dous subcampeonatos mundiais (en Hamburgo 2007 e Gold Coast 2009) e un título (Vancouver 2008). Ademais, nesta campaña colgouse a medalla de ouro do Europeo de Holanda.


Mellor marca no 10.000
O ferrolán necesitaba gañar e que o inglés non finalizase entre os 5 primeiros en Australia. «Habendo batido a miña marca persoal nos 10.000 metros (29.17.) e tras facer todo o que estaba nas miñas mans para gañar, só quédame felicitar a Alistair Brownlee», declarou Javier Gómez Noya, «Foi a carreira máis rápida da historia do tríatlon. Con isto está todo dito. Brownlee e eu voamos a pé, pero parece que Alistair ía en patíns», chanceou.


O deportista ferrolán pechará a tempada a próxima semana, cando compita no Campionato de España, que se disputará en Cangas. «Aínda teño marxe de mellora. No 2009 progresei en natación e en ciclismo, pero para seguir sendo competitivo aínda hai que mellorar máis a pé», engadiu.

Texto e foto vía La Voz de Galicia.

10/9/09

A crise do club en Youtube

Estreamos canle de vídeo en Youtube:



NOTA: Fíxádevos na actitude da "Nutria de Montrove"; non para de comer.

3/9/09

Subida ao Monte Pindo

Consideracións previas:

Con vento moi duro do nordeste (que diría aquel ministro innomeable), faltando os dous andaríns do grupo: o Mestre e Pura Vida e saíndo media hora máis tarde do previsto...


Feitos:

Ás 10.07 minutos do pasado domingo 30 de setembro, seis membros e mebras do club iniciamos a subida ao mítico Monte Pindo (Red Natura 2000).


Existían tres posibles hipóteses para ver ao Comensal Austero poñerse diante do grupo na subida: intención de marcar o seu característico ritmo de diesel incansable e constante dos seus entrenos correndo, tratar de desfondar ao grupo, ou subir ata rebentar. Efectivamente, querido lector ou lectora, a terceira hipótese foi a correcta. Media hora dando caña ata que non puido máis.


Pero a continuación deixámoslle coller a dianteira ao noso Triatleta, caracterizado pola súa forza e non pola súa boa visión nin capacidade de orientación (lembrade a Andaina de Allariz e o tempo que nos fixo perder). E, como non, tamén fixo varios intentos para perdernos polo camiño.


A Keniata de Montrove coma sempre, ao seu, a subir, subir, subir. Tan só de cando en vez botaba en falta ao Mestre (“como lle gustaría a el esta subida…”)


Que dicir de dona Teresa. Todo un espectáculo… nos seus nocellos: que se os torzo para a dereita,que se os torzo para a esquerda, que se me resbalo un pouquiño por aquí ou por alá. Pura fantasía, pura elasticidade. Tamén se lembraba do Mestre e do pouco que a el lle gusta ir e voltar a un lugar polo mesmo recorrido. Seguro que lle encantaría facer unha “ampliación” ou unha variante” ao Pindo.


A cola de pelotón foi case sempre o reporteiro gráfico. O pobre non daba feito, non sabía se camiñar o fotografar, mesmo chegou a separarse, temporalmente, da súa dona. Máis vale unha boa foto que unha boa compaña (debía pensar)


Ás 11.27 fixemos cume na Moa. (641 m.) Fotografías. Bebidas isotónicas. O forte nordeste case non nos deixa gozar das espectaculares vistas sobre Fisterra, Carnota, o Ézaro ou Paxareiras. Que espectáculo.


Tras unha hora e dez minutos completamos o descenso. Pera nos deron as persoas que ían subindo a pesar do forte sol (moito nos preguntaron canto faltaba para o ascensor…)


Remate:

Ao chegar ao vehículo atopámonos cunha advertencia escrita dun ser cheo de envexa por non poder camiñar (disque que ten unha fascite plantar, cando en realidade o que ten é medo ás alturas, medo de non seguir o ritmo do grupo, medo ao non estar ao seu nivel). A advertencia… pura maledicencia. Nin caso. Polo tanto non será reproducida pero será gardada no arquivo histórico documental do Club.


Rematamos a maña descansando na praia de san Francisco e xantando churrasco acompañando de un tal “Ribera del Duero” e dunha pequena colección de sobremesas (mesmo o ex-Comensal Austero estivo tan educado que probou case todos…)




2/9/09

Crisis en el club: respuesta urgente del Presidente

Después de lo leído y del intento de traición a los honores de mis triatletas, este sábado habrá que tomar una drástica decisión. Primero escucharemos sus alegaciones, y después decidiremos toda la junta directiva.

1/9/09

Crisis en el Club: moción de censura contra el tesorero

Texto leído a los postres de una sardiñada:


En Muros a 29 de Agosto de 2009

Con la venia del Sr. Presidente, D.Francisco Martinez Blasco, se me ha hecho portavoz del club en el tema que a continuación nos va a ocupar.

El día 8 de agosto de 2009 se celebró en el restaurante “el 13” de Sta. Cruz una Asamblea General Extraordinaria del Club de Atletismo Panadería D´Osedo, convocada de urgencia dada la gravedad de los hechos que en ella se iban a tratar.

No pudieron asistir el Sr. Presidente, por motivos laborales, el Cronista, por enfermedad de un familiar y el Comesal Austero, por hallarse ausente y, según se desprende de la conversación teléfónica mantenida con él, en evidente estado de embriaguez.

El punto único del día era la valoración de la actitud de uno de los miembros del club, concretamente del tesorero, con respecto a la participación en el triatlón de Oleiros de la Nutria de Montrove y del Furacán do Miño. Fuentes extremadamente solventes hicieron llegar a nuestros oídos expresiones irrepetibles y deseos de fracaso traicioneramente hechos, tales como “ a ver si les bajáis los humos a esos dos” así como análisis hechos con sorna de los puntos flacos de los dos valerosos triatletas.

No contento con ello, llegó a enviar SMS en tono jocoso, como “disfruta del sabor dulce del Moet Chandon ,que mañana toca el salado del agua de Mera” e incluso amenazantes ,como “mañana a las 6 y 5 soltamos a la perra” en clara alusión al tiempo que pensaba que podíamos tardar en terminar la prueba.

Analizados los hechos, todos los presentes estuvieron de acuerdo en que, una vez escuchadas las alegaciones que el mencionado comensal tenga a bien hacer, se proponga una moción de censura contra él como tesorero del Club, labor de la que, por otra parte, debería rendir cuentas al menos una vez en la vida.

La ratificación de la moción se retrasará hasta el día 5 de Septiembre, fecha en que el Presidente celebrará su cumpleaños y aprobará el resultado que depare la votación.