28/11/10

Montrove-Faro de Mera e regreso

Mentras algúns membros do clubs curaban as feridas da noite anterior na cama, os maratonianos do club (a Keniata e o Cronista) decidimos pasar algo de frío indo ata o faro de Mera en 45 minutos xustos. O regreso foi baixo unha intensa e fría chuvia, nun tempo de 42,16´´.



Como poderedes observar, son 9,2 quilómetros de ida e outros tantos de volta. O desnivel acumulado tampouco está nada mal: 431 metros de ascenso e outros tantos en descenso. A ruta está feita e publicada en Strands.

16/11/10

Behobia-San Sebastián: "Para cuestas, Montrove"






Raúl, conocido hasta ahora como El comensal austero ha regresado de la Behobia-San Sebastián como un héroe. Es cierto que esta el día de hoy su actuación como tesorero y asesor fiscal del club había sido causa de muchos y agrios comentarios. Eso es el pasado. El presente es muy distinto: ha nacido un nuevo héroe, doctorándose en las carreteras vascas.

El nunca nos falla. Su motor no es un Ferrari, su cuerpo no fue diseñado en ningún túnel de viento. Su capacidad para modifica la estrategia prevista demuestra su intelegencia ( cualqier día nos lo llevan para Ferrari). Su motor y su cuerpo fueron moldeados en las pistas de atletismo de nuestro club (cuestas de Montrove) y por su mujer (insisto, un santa)
NOTA. Santa: dícese de la pareja que, sin practicar deporte, comprende, anima y facilita la práctica deportiva de la persona con quien comparte la cama.
¿Para qué están las expectativas? Unos para destrozarlas (Ferrari) otros para pulverizarlas (Raúl)

Tras un primer contacto telefónico de urgencia recién llegado a su tierra galaica, y pasadas ya unas horas de su regreso, este blog ha mantenido la siguiente entrevista para deleite de nuestros lectores y lectoras:

Tuviste alguna muestra de apoyo en las horas previas a la salida?
Efectivamente recibí muchos correos y llamadas de amigos, familia y compañeros del club. Con tanto apoyo se corre mejor pero también con más responsabilidad.

Finalmente, la noche antes de la prueba se desarrolló según el guión previsto?
Con la esperada normalidad. El hotel se situaba a unos 3 kilómetros del centro. Para reunirme con Antonio fui paseando en una tarde soleada y muy agradable. Pude ver a mucha gente en la playa. Todo lo contrario que al día siguiente donde no paró de llover. Antes de cenar, Antonio se tomó dos riojas y yo dos txakolís, acompañados de magníficas tapas (risotto, queso de cabra con ciruela, foi con puré de manzana), estaba de la hostia. Cenamos enslada de pasta y pescado. (No menciona nada relativo ni al postre y a gin tónics)

Descríbenos la jornada hasta el pistoletazo de salida.
Para llegar a la salida hay que coger el euskotren desde Donostia hasta Behobia. Había muchos trenes y todos llenos de atletas. Con suerte pudimos ir sentados (no era cuestión de empezar a cansarse) El recorrido dura media hora. Desde la estación hasta la salida había tres kilómetros que se podían hacer en autobús o, como los hombres, ir andando, cruzando a Francia y, por la ribera del Bidasoa, acercarse hasta la salida.
La organización era perfecta en la línea de salida, tanto para dejar las bolsas como para colocar a los atletas en cajones y según sus tiempos. Los profesionales tenían la salida a las 11 y nosotros a las 11,39 por lo que pudimos ver a Chema Martínez, Rafa Iglesias y a otros cracs. Observamos como los etíopes llegaron tarde y no les dejaron salir por lo que tuvieron que hacerlo con nosotros. Las lágrimas de las etíopes demostraban lo mucho que les interesaba ganar la prueba. Calentamos un poquito bajo la constante lluvia.


Cuéntanos tu carrera
Estudiamos la posibilidad de hacer la carrera con la bandera de 1,50 pero preferimos ser prudente y seguir la de las dos horas inicialmente prevista. En Irún ya había una pequeña subida y con muchísimo ambiente (característica de todo el recorrido). Luego otras subida pequeña con sus bajadas (de las que me gustan). En el kilómetro 6 ya apareció la primera subida serie, con lluvia y viento de frente. Más subidas y bajadas.
En el kilómetro 11 la liebre de las 2 horas comienza a frenarse porque calcula que va demasiado rápido por lo que, con Antonio, decido marcharnos del grupo, siguiendo un ritmo alegre pero cómodo. En Pasaje llaneamos por una superficie muy incómoda pero somos conscientes de que comenzamos a adelantar a otros húmedos atletas.
En Trincherpe (barrio de la emigración gallega de los años 60) comenzó la subida, temida y famosa. Sin miedo, al apreciar su desnivel, adelantamos con fuerza a mucha más gente. Al hacer cumbre y faltando 3 kilómetros, tiramos a tope, haciendo los últimos tres miles los más rápidos de nuestra carrera. Atravesamos la playa de Gros, Zurriola… siempre a tope pero con dificultades para adelantar por la cantidad de atletas que invadían la calzada.

Finalmente llegaste a la meta en la posición 12.232 (Km5 de 13.084), con un tiempo 1:46:45 y de 854 en tu categoría. Unos resultados para estar más que contento.
Muy contento. Las sensaciones fueron buenísimas. La llegar a la meta, fenolmenalmente organizada, nos dieron bebidas isotónicas, café, fruta… Tras recoger la bolsa (en objetos perdidos nos duchamos en el hotel. Tengo que destacar el magnífico ambiente que había en todo el recorrido, en Irún, Leza, Pasajes, la subida a Miracruz, Ategorrieta, Gros, Zurriola, el Bulevar… Impresionante.

En resumen, ¿Cómo valoras, finalmente, la carrera?
Es una prueba preciosa con público que anima mucho. Su ánimo te da alas. La recomiendo a todos, especialmente a los miembros del club. Las cuestas no son para tanto. Para cuestas, Montrove.

RESULTADOS.

13/11/10

Behovia-San Sebastián: entrevista previa

De entre los 25.000 inscritos en la Behobia-San Sebastián de este año figura nuestro diesel, nuestro motor incombustible, el que nunca fracasa, el que nunca revienta, el que es una apuesta ganadora. Raúl, el comensal austero. Es tanta su fuerza motriz y tan constante los vatios de potencia que desarrollan sus piernas que su mujer no le deja comprar un coche nuevo porque si se estropeara el actual ya está Raúl para arrastrarlo.

Mientras viaja de acompañante de Antonio en dirección a San Sebastián y a la altura del peaje de León (gracias a esta entrevista no pagó el peaje) le hemos llamado para conversar con él.

Los imponderables de salud impidieron que tres miembros del club inscritos no te hayan podido acompañar para participar en la prueba. ¿Cómo sientes las ausencias de tus compañeros en las horas previas a la competición?
Me han dejado solo. Voy a pecho partido. Son unos impresentables y unos acojonados” Palabras textuales grabadas sin permiso. La respuesta políticamente correcta y pactada fue la siguiente:

Es una pena que no hayan venido por motivos ajenos a su voluntad. Estoy convencido que el año que viene conseguirán participar.

Una vez que has estudiado el duro perfil de la prueba, ¿cómo te has preparado?
Hemos hecho muchas cuestas (hay quien afirma que solo hacia abajo) como la de Liáns o Montrove en múltiples ocasiones. Conseguimos hacer unos pocos kilómetros más por semana de lo habitual. El perfil tiene dos cuestas significativas. La primera en el quilómetro 6 pero creo que es más suave que la de Vite. La segunda me da un poco de miedo (ha dicho miedo, increíble) al estar situada en el kilómetro 16 cuando las piernas ya están castigadas. Es como una Vig-Bay pero con cuestas al final.


Tras haber conseguido una buena marca en la Pedestre de Santiago, ¿qué espectativas tienes?

Voy sin expectativas, sin marcarme un tiempo determinado, aunque espero bajar de las dos horas. Es mi primera participación y voy pensado en conocer el recorrido (seguro que va mirando para los restaurantes y lugares de copas), en disfrutarlo y en acabar.

Seguro que ya tienes algún plan para la noche previa a la carrera (le recuerdo que esta respuesta también será leída por su mujer, una santa)
Nada especial. Cena con Antonio a basa de pasta y algún postre digestivo como una cuajada o algo de fruta. Nada de especial No estamos obsesionados con el tema. No somos profesionales ni hacemos maratones como otros. Al ser requerido por las previsiones de ingesta de bebidas alcohólicas continúa diciendo. Tomaremos alguna copa de vino pero nada de gin tónics, si bien es cierto que antes de los 50 kilómetros de Allariz (nuestra querida Andaina) me pude tomar alguna que otra copa, en mi primera participación en la Behovia no lo tengo previsto. Tal vez el año próximo.

Tras desearle mucha suerte se compromete a otra entrevista al finalizar la prueba. Sabe que corre en representación del club y con la fuerza de todos. Nos despedimos hasta mañana. SUERTE CAMPEÓN.

10/11/10

Maratón de Nova York 2010

Este ano non nos coincidiu nada ben (cachissss…) ir á Maratón de Nova York mais non por iso temos que privarnos de contemplar o alucinante espectáculo que se produciu o pasado domingo, 7 de novembro, cando os miles de maratonianos e maratonianas cruzaron a ponte de Verrazano-Narrows.




Noticia dos resultados.

7/11/10

Para Chema, o noso NBAMAN

Era la primera temporada de Dikembe Mutombo en la NBA. Su equipo, los Nuggets, se enfrentaba a los míticos Bulls de Michael Jordan.

A tres segundos para el final, el 23 de Chicago se dirigió a la línea para ejecutar el último tiro libre de la noche, y, mirando al pívot rookie, dijo:

-Este te lo dedico.

Cerró sus ojos, lanzó la bola y consiguió el punto. Finalizó entonces la conversación diciéndole al congoleño:

-Bienvenido a la NBA.



Visto e lido no blog de Fet, Las crónicas de Putada Ville.

1/11/10

XXXIII Pedestre de Santiago: Pitufos conectados con USB

Tras unha noite de vento e chuvia, case todo o equipo desprazouse ata Santiago para participar na XXXIII edición da Pedestre (seguimos notando moito a ausencia do Mestre). Se o tempo invitaba a ficar na casa, a nova equipación do club, financiada coa contabilidade B manexada polo Presidente e polo seu asesor fiscal, o señor Tesoureiro, era un enorme aliciente para lucila na carreira máis populosa de Galicia: camisetas brancas con tiras azuis e forro polar tamén en tons azuis. Como se pode comprobar na seguinte fotografía parecíamos os papás e as mamás dos pitufos.

A proba foi pasada por auga. A organización agasallounos coa costa de san Francisco (e que Vite é pouca cousa…) e algún centos de metros máis que en edicións anteriores. Corremos como sempre e quedamos como nunca. RESULTADOS.


O xantar foi en Casa Ana (excelente elección Álvaro) e compartímolo co señor Presidente (gran oportunidade para pasear o Osedo Force One ata Santiago) e as súas dúas, espléndidas e fermosas, damas acompañantes. Durante o xantar, o señor Tesoureiro (tamén coñecido como o Comensal Austero) informounos dos avances técnicos, mediante dispositivos de almacenaxe de memoria conectados a un porto USB dun ordenador, e que van incorporados a próteses (pernas, ollos…) Ficamos abraiados polos seus coñecementos científicos e desexando adquirir, e programar en modo carreira, ese tipo de próteses para as nosas extremidades inferiores. Hai quen chegou dicir que ten un cerebro tan grande que dificilmente lle colle no cráneo.