30/3/11

III Carrera Alto Sil

Después de unos trail de 17 km tocaba la carrera dura la que ahora mismo es una de las mejores carreras de montaña del Bierzo, con 29, 6 km y un desnivel positivo de 1600m.

Calentar un poco el viernes, salimos con la auto caravana Rakel y yo para dormir en el Puerto de Valdeprado y asi el sábado hacer una ruta por tres casi dosmiles del Bierzo con unas vistas impresionantes sobre Los Ancares, Somiedo, Babia, Aquilianos, Ubiñas y O Caurel… total unas 13 km con 6 horitas caminando, subiedo alguna canal y utilizando crampones, en compañía de nuestro amigo lacianego Lito.

Al terminar nos fuimos a Santacruz del Sil, un pueblo de 100 personas que se vuelca y no sabeis de que manera con una carrera de montaña en la que participan 400 personas bueno más bien piradillos…

El Domingo dia 20 era la III Carrera Alto Sil y amaneció un día impresionante de sol, que unido al buen hacer de la organización y al cariño del pueblo hacían presagiar un buen dia de carrera montañera.

La carrera es bastante un rompepiernas, que empieza con unas duras rampas durante los primeros 4km que ponen a cada uno en su sitio, para después descender a Páramo del Sil por un tremendo cortafuegos primero y una pista más tarde.

A partir de aquí la carrera se vuelve más salvaje, desde Páramo se inicia una dura subida hasta el Alto de Primout (Km 15), para después descender por una bajada técnica (queé gozada) con bastantes obstáculos en forma de ramas hasta el precioso pueblo de Primout (os aconsejo realizar una visita en plan senderismo desde Santa Cruz del Sil).

Desde aquí jugamos por los senderos que bordean el rio a no mancharnos ni mojarnos… que iluso soy. Pero lo mejor viene cuando ya faltan7 km para Santa Cruz y el final de carrera donde se inicia la última subida de la carrera de apenas 2Km pero que se hace interminable y realmente dura. En esta subida mi abductor izquierdo protesta demasiado lo cual me obliga a reducir ritmos.


Después de la subida demoledora viene el que para mi es el tramo más bonito de la carrera el descenso por un bosque que va alternando bajadas muy pronunciadas con falsos llanos, y aquí mis fuerzas empiezan a ha estar en miíimos... llegada a Santa Cruz donde nos espera un rampon de 100m. como portres y ya lo mejorla llegado con todo el mundo volcado en aplaudirnos .

Esta si que se puede decir que fue mi bautismo de fuego en carreras de montaña de alta dificultad y de una distancia realmente buena. Al final los 29.600km los realizo 3:34:32 quedando de 192 en la general de 385 y 57 en mi categoria. La evolución de carrera fue así:
248 RODRIGUEZ VAZQUEZ - BLAS VMA Panaderia Dosedo
• Puerto de Primoy:203 1:56:06
• Meta 192 3:34:32
• Mejora en puestos 11
Más fotos.

21/3/11

III Media Maratón de León: unha carreira con copyright


A perseveranza é unha calidade innata aos fondistas e a perseveranza no desexo de que o club estivera presente na III Media Maratón de León por parte do Tesoureiro da nosa institución, levou a que dous atletas inscribíranse nesta proba. Ademais estiveron acompañados por Antonio, gran colega de Sobrinoff, a súa esposa Paloma así como polo imprescindible Fernando.

Tras unha vi
axe tranquila e agradábel, dirixímonos á retirada dos dorsais, recollida da fermosa camiseta e a visitar a feira de deportes para logo tomar posesión dunha habitación tripla (as escasa, ou nula dietas do club impediron a contratación de tres cuartos individuais). Observade, por favor, a que tipo de hoteis vémonos obrigados a frecuentar. Isto non é un club nin ná de ná.

Posteriormente, as nosas pernas encamiñáronse polo Barrio Húmedo de León na procura dos seus afamados fiambres. Os viños magníficos, a cena impresionante. Neste apartado gastronómico-etílico debemos salie
ntar os gin-tónics do hotel Conde Luna, uns combinados con copyright. O seu barman, Manolín, experto e curtido mestre da noite leonesa, non quixo desvelar, pese as insistencias de Paloma, un compoñente das bebidas que nos preparou. Combinados con distintos tipos de xenebra en función do gusto do cliente: máis ou menos secos, máis ou menos suaves.

Na noite do sábado ao domingo, o lugués amigo Fernando, foi o garante do soño dos atletas ao erguerse ás 05,30 horas e enfrontarse no corredor do hotel a un nutrido grupo de rapaces alcolizados. Estivo duro, duro, duro. A iso das 8,00 horas Sobrinoff decidiu que xa era hora do tomar o almorzo
que trouxera desde Montrove: froita, queixo fresco, pan integral e zume. Este home está en todo.

Con tempo dabondo dirixímonos á saída, t
iramos unhas fotos con Bernando e o seu grupo. Mentres Paloma e Fernando tirábannos fotos pola carreira, o Cronista decidiu que ese domingo non era o seu día e decidiu probar unha nova sensación, a da retirada. Mentres Antonio e Raúl, saíndo de menos a máis foron aumentando o seu ritmo e adiantando ao grupo das dúas horas e ao do 1.50´ para entrar na meta por debaixo da hora e corenta e nove minutos. Acadaron os seus mellores rexistros na distancia. Terán límite estes atletas?


O circuíto é magnífico e fermoso. A meta é espectacular: nun estadio de atletismo ateigado de xente. A recepción aos participantes inmellorable (
canto temos que aprender…) e moi agradábel: campo de herba, animación, bolsa do corredor con múltiples agasallos… Tras a carreira gozamos dunha enchenta a base de embutidos, sopa de troita (xenerosa e fantástica) e outros manxares. A sobremesa que case ninguén quería (verdade Fernando) foi… uhhhhhmmmmm. Ao xantar estivemos invitados, en parte pola xenerosidade do noso anfitrión leonés e en parte porque as finanzas do noso club non dan para máis.

Foi un fin de semana cheo de todo: bebida, xantares, deportes, sol… Ata o vindeiro ano.

Relato da proba no xornal La Crónica de León e no Diario de León.

17/3/11

Trail do Arenteiro, 2011

En una mañana que amenazaba lluvia, tocaba la segunda prueba de la Galicia Máxica Trail, desde Pazos de Arenteiro a Carballiño, sobre una distancia de 17 km y casi 600 de subida acumulada, por lo que es en parte una ruta de senderismo que va de Pazos de Arenteiro a Carballiño, con modificaciones, que por cierto si podéis os aconsejo para que la hagáis andando o corriendo algun día.

El recorrido era realmente rompepiernas,con lo cual era imposible mantener ritmos constantes .Tal cual una montaña rusa, con muy pocas bajadas donde poner a prueba mis cualidades de descenso directo. Se subía mucho con pendientes importantes, que la verdad se atragantaban y hacían que pasar de la carrera a la caminata. Después de comenzar bien y hasta el primer tercio las senc¡saciones eran buenas a pesar del trancazo, pero mi tendón de aquiles empezó a quejarse y hizo que tuviera que bajar un poquito el ritmo.

El tiempo, en mi linea 1:46.

La verdad es que cada día disfruto más en este tipo de carreras.

Mañana toca fisio para ver como va el tendón y si me deja y si este no molesta ,el día 20 en el Alto Sil a por una un poquito más dura con 29 km y más de 1.000m de subida acumulada... que medo ......

PURA VIDA




12/3/11

Carnaval, carnaval

Un año más, los miembros y miembras de nuestro club cumplimos con la sana costumbre de celebrar los Carnavales con la tradicional cena anual.

En esta ocasión la temática de los disfraces era libre , dado que, tras varias reuniones entre el presidente y el vicepelota, fueron incapaces de acordar un motivo común para que no fuese cada uno de lo que le saliese de los genitales externos. DIMISIÓN, que diría la Nutria de Montrove.


Con las sentidas ausencias de nuestro maratoniano cronista, de su santa y de la Nutria y su incansable jefa, nos encaminamos al restaurante Los Manueles, donde el General Sobrinoff había reservado la mesa para 9, no cayendo en la cuenta de que en realidad eramos 11, error lógico en él que, como todos sabemos, cuenta con los dedos y, evidentemente, le faltaron manos...

Solventadas las dificultades, dimos cuenta de una frugal cena a base de chipirones, croquetas, tortilla, entrecôt , postres (sí) y los inevitables vinos gallegos y riojanos .

Aprovechando la euforia reinante, el Presi intentó, en vano, convencernos de la conveniencia de hacer una escapada turística a la bella Venecia, último antojo de nuestro adinerado mecenas. La propuesta quedó descartada aunque no dudamos que en breve lo volverá a intentar. Mayoritariamente ,los allí presentes nos decantábamos por un fin de semana etílico en Ribadavia ó, como mucho, en la Ribera del Duero. Decisión aplazada hasta la vuelta de los ausentes.

El gin-tonic de rigor fue despachado en el American Corner adonde acudimos con nuestros variopintos atuendos de Diablesa, Pocahontas, Dama medieval, Payaso (el triatleta, no se tuvo que esforzar), D´Artagnan, Marinerito (el presi, con su traje de Primera Comunión, que aún le sirve), Aladín y los disfraces estrella de la noche ,los del maestro y su Sta. Ana ,de policías de Nueva York, muy logrados pero con un evidente mal cálculo de las tallas elegidas, que dejaban al descubierto la gran ganancia de peso que han experimentado ambos desde que abandonaron la férrea disciplina atlética del club. Esperemos que vuelvan a ella en breve.

Nos acompañaron tambiéen Bernardo y su novia , murciana y más guapa que él.

Sin más, nos despedimos de la nuit a una hora prudente, que al día siguiente todos teníamos cosas que hacer, aunque ninguno recordaba qué. Dormir , supongo.


7/3/11

Maratón de Barcelona 2011: Vai por ti, Pili

Isto de correr non é para persoas solitarias. É para correr con outras persoas, compartir os desexos e as expectativas con compañeiros/as de quilómetros. Correr significa, tamén, comentar con paixón o desenvolvemento das probas nas que participamos… Pois ben esta Marató 2011 foi moi distinta á como a pensamos, en plural, desde hai meses, creo que xa en setembro. Foron moitos quilómetros con Pili, moitas saídas en venres, varias tiradas longas en domingo, moitos luns compartindo abdominais e pesas no ximnasio para, a dúas semanas da proba, saber que a nosa Keniata de Montrove non ía poder participar. Fóisenos o seu desexo de facer 3.20´´ (eu creo que estaba para baixar comodamente das 3.15´´) mais ten que quedarnos a ilusión de poder seguir compartindo as vivencias cos amigos. Sei que ela ía correr comigo e sei que eu corría con ela. VAI POR TI, PILI.

Tras os problemas aparecidos febreiro de 2010, e tras tres meses de parón (abril, maio e xuño) volvín pouco a pouco a facer quilómetros. De xullo 2010 a febreiro 2011 estes foron os quilómetros por mes: 100, 186, 198, 234, 260, 314, 309, 302. En progresión e, sobre todo, nas dez últimas semanas seguindo estrictamente un plan de adestramento: aumentando as distancias e mellorando nos tempos das series. Como non hai maratón na que non me aconteza algo nos días-semanas previas, nesta ocasión apareceu unha gran ampolla no pé dereito e, sobre todo, collín unha gripe a cinco días da proba: martes, mércores, xoves, o venres e ata o sábado continuaron as dores de cabeza así como a sensación permanente de ter unhas décimas de febre...

Este ano sería miña quinta maratón e a primeira con 50 anos. O corpo e a cabeza quedaran cansos dos adestramentos e me pedían que esta sexa a última que preparamos para mellorar marca persoal. O ano pasado fora de 2.57´. Tal e como se comportaron as pernas, cría posible baixar algúns segundos das 2.55´. Co esta idea marchei a Barcelona, acompañado por Isa, sen que nada disto sería posible: o apoio, comprensión e o seu cariño son fundamentais.

En Barcelona, a rutina: chamadas á familia. O sábado, turismo bibliotecario por Sabadell e xantar con Jordi. Café con Angels. Sesta, preparar a equipación do día seguinte (dorsal 1289), teléfono, cea. Durmir.

1ª Media Maratón para correr: 1.23.16
Cheguei con calma á liña de saída con tempo para sacar a foto dedicada a Pili. Fago un pouquiño de quecemento e de estiramentos. Cinco minutos antes da nosa saída saen os das cadeiras de rodas e, tras dous minutos, o grupo elite. Ás 8.30 saímos o resto. Trato de ir amodo pero vexo como os globos de 2.45 e 3.00 van moi rápidos. Tardo quilómetro e medio en coller ao de 3 horas. Fago os dous primeiros quilómetros por baixo de 3.40´. Teño preto o globo de 2.45´, decido non ir por el. Son consciente de que estou facendo un ritmo por baixo de 4.00´´o quilómetro. Fágome ilusións dunha marca magnífica… Saúdo a Montse e ao grupo de animadores do Club de Atletismo Sada. Celia tira esta foto (grazas). Trato de ir máis amodo pero as pernas non queren. Paso a media maratón moi, pero que moi, rápido: 1.23.16.

2ª Media Maratón para camiñar: 1.39.08
Voume deixando caer. A cabeza empeza a traballar mal, mais quedan moitos obxectivos por cumprir. Ao igual que o ano pasado, paro a evacuar líquido no 26. A partir de aquí o cansazo, ou o virus da gripe, derrótame. Voume parando cada pouco. Trato de correr polo menos un quilómetro de cada vez (e non sempre o consigo). Non sufro, párome, camiño, troto... No 40, adiántame o grupo das 3 horas. Fago os dous últimos quilómetros en 12 minutos. 3.02.32, entro de 738 (sobre un total de 12526 chegados) e de 101 na categoría. Na primeira media, falláronme as pernas, na segunda, a cabeza. A única mágoa que teño é non poder dedicarlle unha mellor marca a Pili. Síntoo.

5ª Maratón rematada
É o maratón que menos canso remato e case sen sufrir. En ningún vídeo saio camiñando (menos mal). O parte de guerra é ridículo: unha zapatilla foi apretada de máis para que a miña gran ampolla non sufrira; o cuadríceps dereito foise agarrotando desde o 15. O resto sen novidades. En canto pasan uns minutos o corpo recupera. Estou menos perxudicado ca outras veces. Na liña de meta agárdame Isa. Esta vez tampouco puido tirar a foto. Dígolle, ao cabo duns minutos, que a carreira fíxome curta, que non sufrín que só tiven cansazo pero que vou mellor. Tras a ducha, recollemos a Aina (tres fermosos meses) e tomamos unhas cañas, logo o xantar con Iria e Xavi. Chamadas telefónicas e mensaxes de ánimo e parabéns. Grazas a todos e todas.

Un día despois, a cabeza xa está a pensar como debo correr a seguinte maratón…