27/8/12

Xornadas en Louro

Coma ben sendo case tradicional, unha sección moi importante do club, trasladouse ata Louro (Muros) para compartir un fin de semana. Climatoloxicamente falando, estivemos no paraíso pois tivemos de todo: algunhas pingas de auga, nubes, vento, sol, calor…

Comezou o venres coa chegada ao punto de destiño: a residencia dos Franciscanos de Louro.

Tras saudar ao cronista e familia, dirixímonos ata o primeiro punto da xuntanza gastronómica-festiva-deportiva: degustación de cervexa no novo miradoiro de Lira. Nesta ocasión dimos boa conta dun dos famosos queixos do Mestre Juan, mais nesta oportunidade sen dificultades orográficas para comelo posto que estivemos sentados ao tempo que tratamos de admirar a posta de sol sobre o cabo Fisterra. Tamén tivemos oportunidade de aprender algo da lingua dos cabalos... Como había algunhas nubes polo medio non  conseguimos ver Fisterra e o sol xuntiños pero puidemos tirar algunhas fotos fermosas do ceo.

A segunda parada, xa na noite, foi achegarnos ata a Parrillada California para amosarlles a Juan e a Ana como se fan as fideuás en Louro: puro marisco con espaguetes. A sobremesa, incluída no menú, (xa sabedes que se non Sobrinoff non o probaría) foi a tortilla romana, postre típico de Muros e de dificultosa elaboración, tal e como se encargou Rogelita de lembrarnos…




Tras a cea, tomamos uns dixestivos no Muíño.

O sábado, tras facernos coas sardiñas correspondestes e a carne para a churrascada do domingo, marcharmos ata Lira, onde poidemos comprobar que o seu longo hórreo (máis ca do Carnota) mide exactamente cincuenta pasos de Sobrinoff (haberá algo moi longo ou alguén moi curto?).

Ademais constatamos a obsesión dalgún membro do club polo gusto polo alleo, ben sexa limóns para gin-tónics, ben sexan mazáns para constatar o seu grao de acidez.
 
Logo fomos comprobar o final dunha etapa da Volta: Miradoiro do Ézaro: desembocadura do Xalla e o cabo Fisterra. Gustáronnos as vistas e compadecemos aos ciclistas.

Despois descubrimos uns dos secretos desta costa: o porto e a praia de Quilmas. Un lugar idílico.


Cando regresamos a Louro, a perfecta cociñeira (descoñecemos o número das súas estrelas Michelin) xa nos tiña preparado o aperitivo (para que describilo polo miúdo… só dicir que comezaba con vermú reserva Izaguirre).


E mentres uns andaban co aperitivo outros prepararon a sardiñada que comezou tras dar boa conta das empanadas (como estaba a de calamares…), postres, licores pero sobre todo, toda unha lección na elaboración de gins-tónics. Dúas xenebras galegas (Platu e Nordés), uns oito tipos de tónicas, lima, limón, laranxa… e as mestras mans do director de “Muy Interesante”, “Historia y Vida”, “Descubrir el arte”, “Runners”, etc…..

 E da mesa directamente á praia, a traballar sobre a area, mesmo conseguindo que as criaturas próximas se alonxaran voluntariamente ao asustarse dos ronquidos que o noso grupo producía.

Tras un cambios de plans xa en ruta para Noia, paramos en O Freixo a degustar unhas ostras, pementos, calamares e berberechos. Rematamos o día, quero dicir a noite, en Muros.

O domingo: varias opcións. Camiñantes ata Muros, paseantes por san Francisco e trote por Monte Louro. Outro segredo persoal ao carallo: xa coñecen a miña ruta preferida.


 Logo, a Praia, onde os visitantes quedaron abraiados polo do domino do noso club da técnica do piragüismo: case coma David Cal e Teresa Portela.
(Mellor amosar esta foto e non calquera outro documento gráfico que recolla a depurada técnica destes piragüistas)

E despois o de sempre, aperitivos, sopa fría melón, gazpacho de sandía, churrascada, sobremesa, e gins-tónics. Non quero estenderme en demasía na controversia acontecida na mesa sobre os quilos máximos dos xabaríns nin sobre as formas dos seus restos orgánicos. Tan só deixar constancia dun elemento gráfico.
Esta foto procede do blog Natruraleza Viva Almeriense y se anota que es "Excremento de Jabalí (Sus scofra). Plastas circulares de 4-5 cm de diámetro que se agrupan en forma de morcilla".

Deste xeito tan escatolóxico rematamos a fin de semana e case sen lembranos dos ausentes...

29/5/12

Regresando al asfalto: va por ti, Tere


CRÓNICA  MEDIA MARATON A CORUÑA 21


Aún no sé cómo me deje convencer (debe ser que no es demasiado difícil), pero allí estaba el domingo a las 10 de la mañana delante de mi lugar de trabajo, con mis dos mosqueteros de lujo, el maratoniano y el triatleta, que prometieron no presionarme en ningún momento, jajaja… como para fiarse!!, mi única pretensión era probar si era capaz de aguantar de nuevo los 21 Km …..

La temperatura genial para hacer deporte, nos amenazó tímidamente la lluvia y el viento, pero quedó en anécdota.

El recorrido, tengo que reconocer que me sorprendió gratamente, nunca fui defensora de dar vueltas a un circuito, pero fue divertido correr y no saber por dónde iban a aparecer los  Wally (Juan y Ana), que se encargaron de sorprendernos con su situación en la vuelta y la contravuelta, realizando un reportaje fotográfico que ya lo quisiera cualquier atleta de élite.


Salimos en la cola del pelotón, despacio, charlando y riendo. Solo recuerdo algo parecido cuando hicimos la carrera de Berlín todo el grupo. La diferencia es que allí fue toda la carrera y aquí solo la mitad.

Los chicos aguantaron estoicamente “mi ritmo”: 
-Toño tuvo tiempo de animar a todo el equipo de Sada, (con quien nos comparte, no sé yo que opinará el Presi de esto) y a todos los que conocía  o iban faltos de fuerzas. Podéis leer su crónica en Zapas do 42.
-Julito, tirando y marcando ritmo, y de relaciones públicas hasta donde le permitía su vista (olvidó las gafas). Vamos todo un placer hasta que pasamos por meta la segunda vez, consiguiendo que no nos doblasen los primeros, y empezamos la tercera vuelta. 

Al llegar a la Casa del Mar empecé a notar mi falta de forma. Se me pasaron las ganas de hablar y mi único pensamiento era terminar, y ahí sí que mis dos chicos me metieron cañita y de no ser por ellos, llegar habría llegado pero no en ese tiempo (1.36.33´´), que evidentemente es lo de menos, esta vez no era ese el objetivo, aunque la mejor anécdota es haber conseguido trofeo. Hasta las circunstancias se aliaron para poder subir a lo más alto del podium de la categoría, no por tiempo y si por el significado de haber superado la prueba, por eso la carrera, el trofeo, la crónica y todo el sentimiento que lleva van por ti, Tere.





16/4/12

Coruña42 e Coruña10: De tres piares a piar e medio


Se lembrades a crónica da Vig-Bay, falárase dos tres piares do club. Tres fornidos atletas que a pesares dos múltiples problemas que atravesa o noso club (probablemente ocasionados pola mala planificación deportiva e a falta de apoio fisioterapeuta) puideron disputar a fermosa proba do sur. 

Nesta ocasión, e a pesar de celebrarse por vez primeira na Coruña unha maratón, acompañado dun dez mil, tan dous dous atletas decidiron inscribirse nestas probas. Un, na maratón, outro, no dez mil. Así non hai club que arrase nas clasificacións… O tempo climatolóxico previsto era horroroso: chuvia e vento frío e forte do norte. Antes da saída, foto conxunto do club (que club?, se tan só eramos dous). Desexámonos sorte e cada un foi ao seu. 

O maratoniano a comprobar que o seu nocello esquerdo non estaba para andar de carallada 42 quilómetros e, apesares de levar un bo ritmo (28 quilómetros en 1.56.11´´) decidiu abandonar, lamentando moito que a súa afección non puidera gozar da súa fenomenal figura no asfalto coruñés. 

O noso diesel por excelencia, o que non lle ten medo ao vento por gozar un tren superior inmellorable, fixo gala do seu dominio da distancia, marcándose un crono que para si quixeran os raparigos que están trotando polas nosas rúas: 49.12´´ 

Mais como non todo (algo?) vai ser correr, decidimos, por conta do noso Farmacéutico Veloz (ah, pero corre?) e da súa letrada esposa, darnos un atracón a base de lombo, chourizo, xamón, paté, queixo, botello, grelos, arroz, patacas, sobremesas caseiras… acompañado dun vermú reserva (reserva? Reservado para nós), Ribera del Duero, fairi, un Ferreira especial, e unha degustación de gins-tonics. 

Pero este merece un comentario propio: 

Non imos falar da abundancia e calidade das bebidas ofrecidas polos anfitrións: diversos tipos de tónicas, diversas calidades (todas elas magníficas) de xenebras, senón que toca falar do barman. Ese ente que non entende a diferencia entre un combinado e unha macedonia; entre un pouco de limón e media corteza. Un ente que afirma gratuitamente a que altura se cultiva a mellor quina… 

Supoño que a vindeira crónica neste blog será de algún evento culinario porque deportivo…

26/3/12

Vig-Bay 2012: Os piares do club


Menos mal que sempre hai quen manteña o facho do club… son tres pero coma se foran os trescentos das Termópilas. Valen o seu peso en ouro. Tres, tres ou catro? Con Roberto nunca se sabe… o clandestino, volveu correr sen dorsal. 

Tras chegar a Samil en tempo e forma, recollemos os dorsais, atopámonos con Paloma e Antonio do Club Bodymore que tiveron a ben levarnos as bolsas ata Baiona. 

Case sen tempo para o quecemento, dirixímonos aos nosos caixóns de saída: 
-O Presidente foi acompañado polo seu adestrador, o xeneral Sobrinoff. Tiñan un obxectivo moi claro, rebaixar o tempo da última participación nesta proba: resultado, cinco minutos menos. Ata o quilómetro 15 foron fenomenal, a partires de aí, as pernas do Presidente foron converténdose en cemento e nin as insinuacións do tesoureiro sobre as atletas conseguiron que o ritmo fora a máis. Pero… cinco minutos son cinco minutos. Pouca xente pode dicir o mesmo. 

-Roberto foi tirando moi cómodo entre xente moi noviña, entre xente de menos de trinta anos. 

-O Cronista participou para realizar un test pensando na maratón da Coruña. Sufriu un pouco ao final pero fixo un bo tempo, clasificando de 5 na súa categoría. Aproveita a ocasión para dar a coñecer o seu novo blog: Zapas do 42

Despois ducha, estilo campamento da mili. Regreso a Vigo no autobús (Chema, onde estabas?) e un xantar magnifico no Durán de Canido, con cañas e godello. Quen tomaría un gin tónic?. Sobremesa para todos agás para quen di que non a toma nunca. 

Regreso no coche de Roberto, onde o Presidente deleitounos cunha magnífica disertación sobre a intranscendencia do ser humano e sobre as migracións das bolboretas monarca. 

Este post e esta carreira vai adicada a esa compañeira tan importante para todos nós… Bicos campiona

19/2/12

Un castrexo na Media Maratón do Ribeiro


     


A cero graos, con néboa… segunda proba pensado na Maratón da Coruña: só falta a Vig-Bay.

Acudín como valente castrexo disposto a derrotar as xélidas temperaturas e amosar o valor dos ártabros norteños.

Saudei a Blas e ás súas fadas que ían participar na andaina de 18 quilómetros. O sábado, para ir quecendo as pernas, xa fixeran máis de trinta. Sáqueilles esta foto na súa saída.
 
A idea era facer mellor tempo ca en Viana, saíndo algo máis alegre e rematar por baixo de 1.24.

Saín, case, con Bernardo, a ritmo de 3.48´´ os dous primeiros quilómetros. Sígoo desde o quilómetro tres. Do oito ao doce vou paralelo a el. Logo váiseme amodiño pero constante. Baixo o ritmo. O percorrido é duro polas constantes subidas e baixadas, ningunha moi dura pero é que case non hai nada plano. Mirade o perfil que collo de Furacán do Ribeiro:


 Ao final trato de aumentar o ritmo pero xa non hai forzas. O resultado foi fantástico (1.21.47´´ e segundo na categoría), moito mellor do esperado e todo grazas ao ritmo constante marcado polo mestre Bernardo.


 Á chegada, bebida e froita. Duchas impresionantes (canto ten que aprender a Vig-Bay!!!). Percorrido polas adegas e xantar atlético a base de caldo, viño, empanada, queixo e xamón cocido. Finalmente entrega de trofeos (viño do ribeiro). Moitísima xente, moitísmo voluntario, increíble organización e un ambiente magnífico. Teremos que volver.






28/1/12

No Cúrcuma e con Noise Project

Tras duras semanas de lesións e fisios, adestramentos pola ría do Burgo, as primeiras series… o xeneral encargado das actividades lúdicas do club organizou unha espléndida sesión nocturna de recuperación. Esixindo máxima puntualidade, reuniunos no Cúrcuma, na rúa Marconi da Coruña, para deleitarnos co seu menú degustación: completo, variado, saboroso. Fixádemos que ata o Comensal Austero non perdoou a sobremesa…

Media hora de que comezara o concerto, xa estaba a plana maior do club no Mardi Gras da Coruña: O noso organizador encantado de saudar, e ser saudado por outro traballadores e traballadoras da empresa… pero cunha notable diferencia de idade…  Teremos un Peter Pan no club? Creerase alguén que por andar coa xente nova un non avellenta? Canto máis novo sexa o grupo de música a escoitar menos anos teremos?

Sen puntualidade británica deu comezo o concerto de Noise Project, un grupo de Valga con moita experiencia en concurso tal e como podedes ler na Fonoteca. Un grupo que fan da distorsión progresiva, do barullo melancólico a súa guía vital. Destacan pola intensidade e por un rock progresivo e avanzado tal é como se pode apreciar nesta ligazón e nestes dous vídeos.




Un apuntamento final. O concerto rematou cunha peza adicada á Bela Otero, persoa tamén de Valga. Como a información ofrecida no concerto sobre esta apaixoante muller non foi de todo exacta podemos dicir dela que… Agustina Otero Iglesias naceu en 1868, morreu con 96 anos en Niza. Deixou á pobreza da súa familia con tan só trece anos despois de ser violada e cunha pelves rota e estéril para toda a súa vida. En París a súa fermosura e o seu xeito de bailar toleou a máis dun (din que ata se suicidaron sete pretendentes ao non acadar o seu amor). Din que tiña un tipazo de escándalo: pescozo de cisne, cintura de avespa… Foi a española máis famosa en París. Morreu pobre mais… sempre poderemos lembrala ao contemplar as cúpulas do hotel Carlton de Cannes pois afírmase que o arquitecto que as deseñou inspirouse nos peitos desta pontevedresa, a Bela Otero. Por certo, non deades creto a todos os amantes que lle adxudican.

22/1/12

XIV Media maratona Manuela Machado: Viana fica no coraçao


O noso club participou, outra vez, nunha proba fóra do “telón de grelos”. Nesta oportunidade na media de Viana. Foi unha escusa perfecta para baixar ata o país irmán e degustar as súas exquisiteces culinarias (Casa Pasto María de Perrelda), especialmente as súas sobremesas: toda Viana do Castelo está chea de confitarías, tendo coma doce máis sobranceiro as “bolinhas de Berlín” da confeitaría Natario. Creo que Isa, Eva Pepe e un servidor viñemos con algún quilo de máis.  Como non todo ía ser correr, collemos un magnífico hotel con SPA.

Viana do Castelo está, sinxelamente, espectacular. Que envexa. Como coidan o territorio, o urbanismo, o “público”. A organización case perfecta (mágoa de consigna). A bolsa do corredor é moi xenerosa por tan só cinco euros de inscrición (20 na Vig-Bay deste ano). A proba moi fermosa pero non para facer marca.

Como o meu estado físico (semanas con doenzas e poucos entrenos) non era o mellor, decidín ir de menos a máis, coa idea dun adestramento rápido buscando o control do ritmo. 

Fago a saída moi atrás conscientemente. No primeiro quilómetro vou falando con Quique, un amigo de Carnota, e, logo, paseniñamente, aumentado o ritmo. Paso o quilómetro 5 a unha media de 4,30´. Cómodo e contento por saberme controlar. O 10 fágoo en 42,12 (neto)  Desde o segundo quilómetro só me adianta unha persoa no 12. Paso a moitísima xente. A estrada está ateigada de corredores que vou esquivado xente facendo un slálom de moitos quilómetro (eu que gosto tanto de facer sempre unha liña recta buscando o percorrido máis curto...). Desde o 15  fago un ritmo por debaixo de 4 minutos por quilómetro. Entro na meta con forza e á par dun vigués ("ei vigués non te deixes adiantar na meta por un coruñés", dígolle). Sonrimos conxuntamente.

Resultados: Neto 1.25.20 (bruto 1.25.42) no 10 km 42.12. Segunda parte máis rápida. Na xeral de 223 sobre 1.783 e na categoría de 33.

16/1/12

Entrevista en Radio Oleiros


A invitación de Nano García, o Presidente do Club de Atletismo Panadería de Osedo e o Cronista, participaron no programa de Radio Oleiros “Sintonía Deportiva”. Acompañounos Plácido Lizancos, quen fora profesor de Pachuco a quen cualificouno de “pirata” (por que sería?) e de traste.

Se tedes paciencia, e dispoñedes de quince minutos,  podedes escoitar o pod-cast nesta ligazón.

Tratamos de mentir o mínimo posible e de divertinos o máximo posible. A experiencia foi moi agradábel a pesares dos intentos do señor presidente de rebentar a entrevista con alusións persoais (xeneral Sobrinoff, Michu-Michu…) 

Ao rematar, e por non perder o seu tradicional costume, o Presidente invitou aos participantes a un magnifico xantar no restaurante El Refugio que como ben sabedes está moi próximo á emisora.

5/1/12

Calendario 2012

Como todo club que se precie, o noso tamén ten o seu calendario. Ou mellor dito... temos dous, este que vós presentamos publicamente e o privado onde os nosos atletas aparecen lucindo, sen roupa, os seus atléticos corpos. Mais este segundo só será publicado como medio de chantaxe para cando alguén abandone, ou pretenda abandonar, o club. Saúdos e feliz aninovo.


1/1/12

San Silvestre Vallecana, San Silvestre de A Coruña, Hyde Park


Como remata un ano un club de atletismo: correndo.
Como principia un ano un club de atletismo: correndo.


Pois efectivamente, miñas donas e meus señores, no último día de 2011 atletas deste nada profesional club participaron na San Silvestre Vallecana e na San Silvestre de A Coruña.


O noso Farmacéutico Veloz, nun sprint impresionante marchou o 30 a Madrid e colleu o 31 un avión de regreso ás 21 horas do último día do ano. Que fixo na capital? Pois como é tradicional nel participar  na súa carreira fetiche mais, neste ano, cunha importante novidade. Dona Elena non se fiaba de que chegara a tempo á cea do 31 a Oleiros polo que decidiu acompañalo, non fora que con calquera escusa quedara só en Madrid. Ademais, e como era de xustiza, saíu no caixón que o seu historial atlético demostraba.



Mentres, O Comensal Austero, O Cronista, Alberto, Dani, Antonio A., Paloma, Sandra… participaron na San Silvestre de A Coruña. Para algunha foi a súa primeira carreira pero nun territorio moi coñecido (verdade Paloma?) e ademais foi moi ben acompañada por un maratoniano (Antonio A.) e por un proxecto de maratoniano (Raúl). Sandra, puro glamour, vai mellorando na súas marcas e xa ten a tiro baixar das dúas horas na Vig-Bay. O Cronista foi un coñazo e fixo esperar aos amigos á entrega de premios. Resultados.







 
E como principia un club de atletismo un ano? Correndo, diciamos. Pois efectivamente. Pura Vida amosou as dotes de montañeiro no Hyde Park londinense, demostrando que en terreos planos tamén é todo un mestre.


Mentres tanto, atención, O Mestre e a Keniata de Montrove xa están trotando…