Tres crónicas para un héroe (II)

SACANDO PEITO

Meses de entreno cun obxectivo: MAPOMA 2.59.59´´. A Vig-Bay como un test: perfecto, asumo posibilidades reais de acadar o obxectivo. A semana seguinte parado por unha lumbalxia. Nos vinte días previos a Madrid non me saen moitos quilómetros nin bos tempos nas series. Na cabeza: coller axiña ao grupo sub tres horas e aguantar con el todo o posible. O día anterior mensaxes e chamadas telefónicas de ánimo. Grazas.

Desde uns dez días previos á carreira andivemos moi preocupados polo tempo. As previsións eran pésimas: frío, vento e chuvia. Non podían ser peores. Logo as previsións foron mudando: que se aumento das temperaturas, que se escasa probabilidade de auga, mais finalmente, dous minutos antes da carreira comezou chover e fíxoo durante media hora.

Na liña de saída a nosa Keniata que tiña reservado un espazo supervip (dorsal 47) preferiu compartir os últimos instantes cos seus dous compañeiros, xesto que agradecemos profundamente. Bicos desexándonos sorte (o triatleta e o cronista tamén nos bicamos porque o cortés non quita o valente) e pistoletazo. A polas tres horas.

Axiña, no quilómetro un, engancheime co globo das tres horas. Chegamos á Praza de Castilla e comezamos o descenso. No quilómetro dez os comentarios no nutrido grupo son que o ritmo é moi rápido (quilómetros de 4.00, de 4.04) porque se saíra moi lento e había que gañar tempo para compensar os sete últimos quilómetros en subida. Aguantei con eles comodamente ata que descenderon un pouco o ritmo, ala polo 17 e deixándome ir, os adiantei. Un xemelgo comeza a cargarse, aguanto. Pasamos a media maratón en 1,27,08´´ (que loucura). Aparecen as gañas de evacuar líquido e tras pasar Ferraz e nunha pronunciada costa achégome a unha árbore. Perdo 40 segundos. Ao evacuar asústome un poco ao ver o gran número de atletas que corremos no grupo das tres horas, facilmente seríamos uns 50.

Reintégrome na carreira e volvo a engancharme ao grupo das tres horas no quilómetro seguinte co que recorro, case sempre na cola, doce quilómetros máis. E a gran alegría, alá polo 27 e de entre o escaso público da Casa de Campo, xurde unha marabillosa figura protexida por un plástico azul, xurde Chema, o Farmacéutico Veloz, o Meu Heroe. Inmensa alegría. Quero abrazalo, quero bicalo (case o consigo). Dáme ánimo, dime que vou cojonudo, co moi bo ritmo. Agradecinlle toda a carreira os seus ánimos. Tiña que chegar, non lle podía fallar.

Voume quedando descolgado do grupo. Téñoo á vista pero xa a vinte, trinta metros. Na saída da Casa de Campo xurde (non o lembraba) o Angliru: unha costa tremenda, corta e pero moi dura. Non debo ir moi mal, dígome, cando adianto a xente mentres a subo. Pero o grupo vaiseme marchando. Tras coroar, acelero o paso e na baixada seguinte, engánchome de novo ao grupo. Corro un quilómetro no medio do xa pequeno grupo (unhas 15 unidades). Pouco a pouco empezo, de novo, a distanciarme uns metros.

Xa no quilómetro 30 estou convencido que acadarei o obxectivo, baixar un segundo das tres horas. O tempo de paso é fantástico, 2,05,00´´, máis de dous minutos por baixo do previsto e soñado. Hai marxe de sobra. Tras pasar polo Vicente Calderón chegamos ao 35. Vou no medio do cada vez máis reducido grupo. Sabía que a carreira comezaba alí. Sete quilómetros de subida. Pero había marxe (mantiña os algo máis de dous minutos). O xefe do grupo das tres horas achegóuseme un par de veces nestes quilómetros finais, comenteille cal era o meu obxectivo, deume ánimos e díxome que non me preocupara que podía baixar o ritmo ata 5 minutos por quilómetro (na meta agardoume para felicitarme; grazas, tío).

Era consciente que a partir de Atocha viña o peor (quilómetro 39). Concentración, baixar ritmo, unha perna detrás da outra. Unha perna detrás da outra. Unha perna detrás da outra. Chegamos á parte de abaixo do Retiro (Avenida Afonso XII). Sufro. Última subida. Último quilómetro. De súpeto os berros de Bea (Antonio!, Antonio!). Nunca saberá Bea que inmensa alegría produciume escoitar a súa voz, unha voz de ánimo só para min. Grazas Bea. Logo os berros de Isabel, Eva e Pepe (grazas compas). Vexo a meta...2.59...27´´. A clasificación non me importaba pero... 327 sobre 8.945; na categoría 37 de 1.139.

OBXECTIVO CUMPRIDO: non hai cansazo só alegría e emoción.
CHEMAUnha maratón é unha carreira para a cabeza. As pernas deben estar entrenadas pero sen cabeza nin se remata nin se goza. Os obxectivos debe ser realistas, a cabeza debe marcarnos os ritmos, proporcionarnos estímulos positivos, non permitir que o cansazo nos derrote. Pero e o corazón? Onde queda o corazón? Para os tres maratonianos do club o corazón foi Chemaman. Unha persoa capaz de realizar 1.200 quilómetros para dar simplemente un abrazo nunha carreira ten que ser todo corazón. Unha persoa que xurde de entre o público na segunda parte da carreira, nunha zona sen público (Casa de Campo) para dar un abrazo e unhas palabras de ánimo ten que ser todo corazón. Só por non defraudalo puidemos rematar a carreira, se el esforzouse tanto para animarnos, non lle podíamos fallar. Fálase da soidade do corredor de fondo… con Chemaman nunca estivemos sós. Correu con nós. Grazas Chema, O noso Heroe.