19/12/16

Senda de Cerqueiros- Miradoiro da Carbueira. Monfero

Andaina con frío, na sombra e entre restos orgánicos de diversos seres vivos. Senda de Cerqueiros no Parque Natural das Fragas do Eume.











10/12/16

De Malpica a Barizo, sen baño

Iníciase a andaina co primeiro selfie

Axiña deixamos Malpica atrás

Todo o Golfo Artabro desde o Cabo Santo Hadrián

As Sisargas sempre presentes


O Marical marcando o ritmo


Murallas de Punta do Castro


Fornecendo o estómago na Praia de Beo

Hai que mollar os pes na Praia de Seiruga

No Porto de Barizo

Despois houbo un tempo mínimo para visitar o Castro de Borneiro e xantar, con calma, en Casa Cruz de Baio.

13/11/16

Gozando da vida

Seguimos vivos, entre amigos e amigas gozando da vida. Este fin de semana tocou catar a nova cervexa acompñanda dunha enchenta de amizade



E para rebaixar o introducido no corpo fixemos unha boa andaina polo Mandeo, con intento de baño incluido.




29/9/13

Do running ao ping-pong

Visto que tan só a "Nutria de Montrove" estaba a facer deporte o sábado pasado (increíble dominio do asfalto no triatlón de Pontevedra...), o resto de antigos corredores adicaron a xornada a unha enchenta de callos en Pontedeume... Gracias Eva e Pepe. E por facer algo de deporte... fixeron ping-pong:

27/5/13

III Carreira contra o cáncer na Coruña

Todo Montrove na Coruña

Había xa moito tempo que tantos amigos de Montrove (e achegados) non participábamos xuntos nunha actividade atlética (as festeiras e gastronómicas son cousa aparte)

Como o motivo ben valía unha concentración, alá foise o “todo” Montrove ata Riazor onde xa agardaban por nós os achegados: Juan, Ana, José Antonio… Os poucos que faltaron tiñan boas razóns para facelo. 

Ademais de participar en tan emotiva proba  (…) foi toda unha delicia ver de novo a Pili e a Juan no asalfato. Ben é certo que aínda non están no seu mellor momento… pero xa están.


As señoras máis madrugadoras (Elena, Mónica, Ana, Raquel, Isabel) decidiron facer a caminata de 3, supostos, quilómetros, mentras que os atletas faciamos algo de quecemento. E digo algo porque sempre que viaxamos en grupo facemos menos quecemento do que deberíamos.

Na carreira cada quen fixo o que pudo ou o que quixo: Alberto case nin se lle viu (16 minutos), Antonio vai collendo a forma (17 minutos), Chema (21 minutos) coas súas habituais e novas-vellas dores, José Antonio esforzándose coma sempre, Tere, Pili, Álvaro, Raúl e Juan (26 minutos) dominando o sector intermedio da proba.


Tras a entrada en meta fixemos un reagrupamento para decidir se tomábamos un aperitivo antes ou despois dunha ducha. Como a proba foi tan curta e só uns poucos suaron, decidiuse tomar directamente o aperitivo no 21 na rúa Mª Luisa Durán. En realidade o local escollido foi para comprobar o historial deportivo dalgúns atletas que participaran na carreira. Que tempos aqueles onde os homes tiñan pelo e estaban coma motos…

6/5/13

3ª Media Maratón de Gijón


Como?

Que vas solo?

Que todos te abandonan?

Eso no puede ser. Iremos los dos a hacer la 3ª Media Maratón de Gijón.

De esta forma tan poco profesional pero tan amistosa nos encaminamos  hacia el norte tras pasar por Alvedro a recoger el Audi que se había reservado (no haremos comentarios sobre la tardía hora de apertura del local…)

Un viaje corto y sin incidencias, de forma tal que a las 13.30 ya estábamos en el complejo deportivo de Las Mestas para retirar los dorsales (gracias Chema) y visitar la Feria del Corredor.

Después de hacer acopio de sidras y otros productos típicamente asturianos, y como no llevamos tupper, comimos en Gepetto, excelente restaurante italiano (pena de fabada…) El único exceso fue un corto de cerveza… ni más alcohol nin postre. Quedamos algo preocupados por la fuerza del viento (5) y por la elevada temperatura (tal vez unos 25º).

La siesta fue en las gradas del estadio y no en el coche como en algún momento se había pensado....

Después de las cremitas, gentileza de la farmacia Paniagua, iniciamos un suave calentamiento: mientras nosotros trotábamos Chema Martínez estaba… sentado!!!


Nos colocamos en el cajón de salida correspondiente a 1.45´. Tras el minuto de silencio en recuerdo a las víctimas del maratón de Boston, iniciamos conjuntamente la prueba en medio de los dos mil participantes (llegaron a meta más de mil ochocientos). A los trescientos metros cada uno buscó su ritmo.

Mientras Raúl trataba de aproximarse al 1.50´´ (pena de temperatura y viento del nordés), Antonio buscaba su punto de forma después de muchos meses lesionado (crónica en Zapas do 42).

La prueba es muy recomendable ya que es urbana, muy plana y llena de público animando. Es una media muy recomendable.

La llegada a la meta es magnífica, o mejor dicho, podría haber sido magnífica si nuestras familias y amigos estuvieran en las gradas animándonos.

La bolsa del corredor es estupenda como lo fue la organización.

Después de las llamadas telefónicas a las familias, iniciamos el regreso con una parada técnica en Mondoñedo para cenar. Aquí si que hubo algunas cañas y copas de vino.

You will never run alone

20/3/13

Maratón de Barcelona 2013. Crónica de Teresa


Un día de finales de Agosto 2012, recién acabada la quimio, y supongo que por la euforia propia del momento, no se me ocurrió mejor cosa que comentar con mis dos compañeros de fatigas deportivas, mi Álvaro,  y el rey de la paciencia , Raúl , que estaría bien fijar un reto para el 2013.



Los pobres llevaban muchos meses corriendo a ritmo de tortuga, y como bien sabéis los que corréis, es realmente para estar muy agradecida que lo hayan soportado.

En seguida se puso a tiro la Maratón de Barcelona. Pues bien, casi sin darnos cuenta, nos vimos metidos en una programación, que el talibán de mi chico nos hacía cumplir a rajatabla, incluso los días de alerta naranja y chuzos de punta (y al final va y se pilla una gripe la semana de la carrera, en fin .....)

Después de un porrón de kilómetros compartidos estos últimos meses, por fin llegó la hora de la verdad.  El reto, tal como yo lo veía, asequible  para los chicos, con bastantes dudas para mí. 

Bueno, para allá nos fuimos  el viernes noche, con nuestra insustituible reportera y sufridora,  Raquel, y yo con un nudo en el estómago, como el de la selectividad, más o menos. El sàbado disfrutamos de la la Feria del corredor (pobre Raquel..... echamos la mañana  entre camisetas, geles, zapatillas etc, etc ... ). 

Menos mal que nos dimos un buen homenaje en la comida, como no podía ser menos (dado los elevados importes de las dietas del Club, ja ja...  ) , en un sitio que os recomendamos para cuando  paséis por Barcelona,  se llama "Chez Cocó" en la Diagonal. 

Y paseíto hasta la cena, programada para estar pronto  en el hotel y sin gin-tonics, que quede claro...  Cenamos donde estuvimos con todos vosotros , Origens (en el Born). Por cierto, estuvimos en el mismo Hotel que la élite de la carrera, etíopes y Keniatas (fueron los ganadores, como siempre), gracias, también, a las fabulosas dietas del Club , ja ja...

Desayuno con la élite, juntos pero no revueltos, a las 6.30 de la mañana , y ya los nervios de punta.  

La organización de la carrera impecable. Muchísimos seres humanos, aprox. 18000. Salimos en el último cajón, y tardamos 20' en pasar por debajo del arco de salida.  

Las sensaciones de la carrera fueron muy variadas . Álvaro en el km 15 muy tocado de piernas, la gripe y el parón de los días previos pasando factura, lo cual era un poco preocupante porque faltaba todavía muchisisisimo....



El Sobrinoff iba tan sobrado (retenido el pobre..., con la solidaridad que le caracteriza...) que contestaba saludando a la concurrencia en todos los idiomas en los que nos animaban (catalán,  francés , inglés , chino  etc...)  ya que había un 40% de extranjeros en la carrera según leí. 


Nos cayeron varios chaparrones, pero la temperatura era muy buena. Los últimos 10 km ya no sabes en qué pensar para no pararte, la cabeza ya no te responde del todo, dolor de piernas , contracturas varias , hombro y cuello,  pies hechos polvo...  Y a 5 km de la meta, ya en el Arco del Triunfo, Álvaro se para, no puede más con el dolor de piernas. Se recompone un poco con el avituallamiento. Y tirando de no sabemos dónde, arranca de nuevo.  Ese trozo final fue interminable, pero es evidente que la cabeza es la que manda, supongo que ese es el reto...



Cuando  llegamos a la meta Álvaro y yo teníamos problemas para caminar. Los físios nos recuperaron un poco.  Así que nos os fiéis de las apariencias en las fotos. 


Tengo que recordaros que todo esto no es aplicable al Sobrinoff, que insisto, estaba fresco como una lechuga.  Ya os anticipo que su próxima maratón, con compañía adaptada a su nivel,  lo hará con la gorra (literalmente porque no se separa de ella y se compró una de repuesto). Y aunque hoy camine como las muñecas de Famosa, lo negará seguro (me lo chivó Raquel....)

Hoy, el día después, la verdad es que uno se siente bastante satisfecho del logro,  agujetas aparte.  


Pero aunque se olvide lo malo,  no creo que me pillen en otra (también se dice después de parir). 


Muchas gracias a todos por vuestro apoyo.



"DARRERE DE CADA CORREDOR SEMPRE HI HA UN GRAN EQUIP"




 Al presidente de Club :  Pachu, dame el numero de la Visa para cargarte las facturas. 

19/3/13

Camina o revienta: Vig-Bay 2013












En vista de que la mitad del club está de baja médica y la otra mitad  tiene unas miras excesivas para un servidor, me decidí a probar en solitario si la incapacidad que sufro es total o solo parcial. A pesar de los pronósticos de los días previos, el día amaneció soleado aunque no caluroso.  Llegamos mi jefa y yo con tiempo suficiente para recoger el dorsal y calentar unos minutillos, no muchos para no castigar mis maltrechas piernas y a la hora en punto se dió el pistoletazo.

La salida varió con respecto a los años anteriores, ya no se da la vuelta en la rotonda, volviendo a pasar por la salida. Aún así, fue tumultuosa (ver foto, yo soy el de azul de allí atrás) y como de costumbre, hubo que adelantar a muchos que se  habían colado en un cajón que no les correspondía, o que corrían con el carrito del niño o con el perrito (éste sin dorsal, manda huevos).

Bueno, al grano, empecé con precaución pero el crono me daba 4´ 45´´ y decidí aflojar. Así fui todo el rato, con la sensación de poder ir más deprisa pero con miedo a que me fallaran las piernas. Y así fue. En el 12 la cadera parecía que se quejaba pero fue al llegar a Playa América (km. 15)  cuando las rodillas se me empezaron a inflamar y el dolor era cada vez más fuerte. El sol me derretía y aunque me notaba bajo de pulsaciones, las piernas eran ya de trapo. 

Los 3 últimos kilómetros las órdenes de mi cabeza ya no eran acatadas y el sufrimiento se acentuó. Llegué a meta por orgullo, como siempre, y contento de haber acabado. El tiempo es lo de menos, llegué bien y volví a sentir la emoción de la competición.

Y es que querer es poder. Ahora , de vuelta al traumatólogo a ver qué me rompí. :-)

27/8/12

Xornadas en Louro

Coma ben sendo case tradicional, unha sección moi importante do club, trasladouse ata Louro (Muros) para compartir un fin de semana. Climatoloxicamente falando, estivemos no paraíso pois tivemos de todo: algunhas pingas de auga, nubes, vento, sol, calor…

Comezou o venres coa chegada ao punto de destiño: a residencia dos Franciscanos de Louro.

Tras saudar ao cronista e familia, dirixímonos ata o primeiro punto da xuntanza gastronómica-festiva-deportiva: degustación de cervexa no novo miradoiro de Lira. Nesta ocasión dimos boa conta dun dos famosos queixos do Mestre Juan, mais nesta oportunidade sen dificultades orográficas para comelo posto que estivemos sentados ao tempo que tratamos de admirar a posta de sol sobre o cabo Fisterra. Tamén tivemos oportunidade de aprender algo da lingua dos cabalos... Como había algunhas nubes polo medio non  conseguimos ver Fisterra e o sol xuntiños pero puidemos tirar algunhas fotos fermosas do ceo.

A segunda parada, xa na noite, foi achegarnos ata a Parrillada California para amosarlles a Juan e a Ana como se fan as fideuás en Louro: puro marisco con espaguetes. A sobremesa, incluída no menú, (xa sabedes que se non Sobrinoff non o probaría) foi a tortilla romana, postre típico de Muros e de dificultosa elaboración, tal e como se encargou Rogelita de lembrarnos…




Tras a cea, tomamos uns dixestivos no Muíño.

O sábado, tras facernos coas sardiñas correspondestes e a carne para a churrascada do domingo, marcharmos ata Lira, onde poidemos comprobar que o seu longo hórreo (máis ca do Carnota) mide exactamente cincuenta pasos de Sobrinoff (haberá algo moi longo ou alguén moi curto?).

Ademais constatamos a obsesión dalgún membro do club polo gusto polo alleo, ben sexa limóns para gin-tónics, ben sexan mazáns para constatar o seu grao de acidez.
 
Logo fomos comprobar o final dunha etapa da Volta: Miradoiro do Ézaro: desembocadura do Xalla e o cabo Fisterra. Gustáronnos as vistas e compadecemos aos ciclistas.

Despois descubrimos uns dos secretos desta costa: o porto e a praia de Quilmas. Un lugar idílico.


Cando regresamos a Louro, a perfecta cociñeira (descoñecemos o número das súas estrelas Michelin) xa nos tiña preparado o aperitivo (para que describilo polo miúdo… só dicir que comezaba con vermú reserva Izaguirre).


E mentres uns andaban co aperitivo outros prepararon a sardiñada que comezou tras dar boa conta das empanadas (como estaba a de calamares…), postres, licores pero sobre todo, toda unha lección na elaboración de gins-tónics. Dúas xenebras galegas (Platu e Nordés), uns oito tipos de tónicas, lima, limón, laranxa… e as mestras mans do director de “Muy Interesante”, “Historia y Vida”, “Descubrir el arte”, “Runners”, etc…..

 E da mesa directamente á praia, a traballar sobre a area, mesmo conseguindo que as criaturas próximas se alonxaran voluntariamente ao asustarse dos ronquidos que o noso grupo producía.

Tras un cambios de plans xa en ruta para Noia, paramos en O Freixo a degustar unhas ostras, pementos, calamares e berberechos. Rematamos o día, quero dicir a noite, en Muros.

O domingo: varias opcións. Camiñantes ata Muros, paseantes por san Francisco e trote por Monte Louro. Outro segredo persoal ao carallo: xa coñecen a miña ruta preferida.


 Logo, a Praia, onde os visitantes quedaron abraiados polo do domino do noso club da técnica do piragüismo: case coma David Cal e Teresa Portela.
(Mellor amosar esta foto e non calquera outro documento gráfico que recolla a depurada técnica destes piragüistas)

E despois o de sempre, aperitivos, sopa fría melón, gazpacho de sandía, churrascada, sobremesa, e gins-tónics. Non quero estenderme en demasía na controversia acontecida na mesa sobre os quilos máximos dos xabaríns nin sobre as formas dos seus restos orgánicos. Tan só deixar constancia dun elemento gráfico.
Esta foto procede do blog Natruraleza Viva Almeriense y se anota que es "Excremento de Jabalí (Sus scofra). Plastas circulares de 4-5 cm de diámetro que se agrupan en forma de morcilla".

Deste xeito tan escatolóxico rematamos a fin de semana e case sen lembranos dos ausentes...